Αφιερωμένο

Δημιουργός: renaoutsika, Ε. (Renouli, Renouita)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πόσο πια να σ’ αγαπήσω; Πού να σε αναζητήσω;
Πού να φτάσω, σε πια του κόσμου πέρατα;
Ποιος είναι εκείνος ο ορίζοντας που σ’ έχει κρύψει,
ποια είναι εκείνη η γραμμή πίσω από νερά και χώματα;
Ποια άκρη να περάσω, πες μου, ποια ιστορία να ξαναγράψω,
που εκεί είσαι εσύ, που εκεί θέλω να είμαι κι εγώ;
Υπάρχει ένας τόπος που εμείς οι δυο συναντηθήκαμε,
υπάρχει ένας χρόνος που για εμάς σταμάτησε,
υπάρχει το αγαπημένο σύμπαν μ’ όλες τις συνιστώσες,
κι εμείς, που είμαστε παιδιά του, για αγάπη μιλήσαμε.

Εκείνος που έχει του κόσμου μνήμες,
(κι άδικα βασανίζεται, άδικα υποφέρει για όσα πέρασαν,
άδικα πονά ακόμη,
μάταια συλλογίζεται όσα έχασε, όσα φοβήθηκε, όσα δε γίνονται),
εκείνος που είναι παιδί γεννημένο και πάλεψε μ’ ανάσες,
έτσι μεγάλωσε κι έτσι θέριεψε,
σε ό, τι του δίνει αναπνοή να δίνεται και να πιστεύει.

Πόσο πια να ανασάνω απέναντί σου, πλάι σου, δίχως σου;
Γιατί δεν με γνωρίζεις, πόσα να σου γνωρίσω;
Ποια είναι εκείνη η απορία που δεν σου έλυσα,
δεν ήμουν πάντα εκεί σ’ ό, τι με ρώτησες;
Θέλω να φτιάξω τις εικόνες σου, να κάνω ομορφιές,
να ονειρεύεσαι μέσα στους πίνακές μου.
Θέλω να σου γράψω άσματα, καινούρια,
όχι απ’ αυτά που σιγοτραγουδάς, άλλα, με άλλο νόημα,
θέλω να δεις στο σώμα μου ένα όμορφο είδωλο,
όπως ξεχώρισα κι εγώ κάθε αντανάκλασή σου,
κι αληθινή, και στον καθρέφτη και στις σταγόνες της βροχής.

Εκείνος που αγάπησε τα πάντα, κι είναι γι’ αυτό
η αγκαλιά του πάντα ανοιχτή, ξέρει ακριβώς τι εννοώ,
ξέρει πώς ένα παιδί του κόσμου έχει τα μάτια ολοπερίεργα,
τα χέρια ολοαναμένοντα, τα χείλη ολοπροφέροντα αγάπες
και τα χέρια να σχηματίζουν των φοινίκων το πέταγμα
σε κάθε, μα κάθε ευκαιρία που υπάρχει φωτιά και στάχτη.

"Πέταξε, φοίνικα,
ούτως ή άλλως ξαναγεννήθηκες,
όπως και να 'χει θα ξαναζήσεις!
Έτσι είναι η αγάπη σαν κι εσένα,
κι όπως εσύ δε μοιάζεις με παραμύθι και παραννόηση,
έτσι κι εμείς δεν είμαστε ατυχείς θνητοί κι ανόητοι".

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-09-2015