Το φονικό

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Ασχολίαστο. Καλησπέρα σας...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

( Άκρη δεν έχει η σιωπή και κέντρο η φωνή μου
και η μουσική βαθύ κεντρί στην περιπλάνησή μου...)

Σ' είδα προχτές στον καφενέ που έκλεισε πριν χρόνια
άδειες καρέκλες να κερνάς, με μνήμες και συμπόνια.
Μα ξάφνου ακούστηκαν φωνές, τραγούδια, φασαρία
στις πλάκες χύθηκε κρασί και αίμα στην ιστορία...
Κι ακούμπησα στον πλάτανο,
'τι ήταν βαρύ το βάσανο.

Είδα ξανά το φονικό που έβαψε την πέτρα
κι εσύ με μάτια αδειανά να λες "αχ μάνα, μέτρα...
μέτρα τα χρόνια της Αννιώς και τις στιγμές της μέρας
κι όταν ανθίσει, να της πεις πως σκότωσα το τέρας...
γιατί 'ναι, μάνα μου, μικρή
με φόβο μην φαρμακωθεί..."

Σαν ήρθαν να σε πάρουνε πέταξες τα μαχαίρια
στο χώμα, δίπλα απ' του νεκρού τα τσακισμένα χέρια.
Κανείς δεν έβγαλε μιλία, δεν κοίταξε την Άννα,
που είχε αίμα στην ποδιά, φονιά αδερφό, και μάνα.
Κατάρα δίνω στην σιωπή
όσων δεν έχουνε ντροπή....

Άλλοι σε είπανε τρελό, άλλοι αγγελοκρουσμένο,
μα εγώ για 'σένα τραγουδώ και χρόνια περιμένω...
Να σε χαίδέψω, τζιέρη μου,
να δροσιστεί το χέρι μου.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-09-2015