Ιφιγένεια εν Αθήναις

Δημιουργός: Θεόδωρος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σε είδα Ιφιγένεια στα ξέφωτα των αστραπών του βροντορίχτη Δία.
Σε ένοιωσα που σάλεβες. Ανάμεσα στις καλαμιές, στους τάφους, μεσ' τα βρύα.
Ήταν βραδιά τρομακτική και συ καλή μου μοναχή, για πάντα στους αιώνας,
στριφογυρνάς, αγωνιάς, στους λόφους της Βραυρώνας.
Να βρείς του ανθρώπου το αυτί το τύμπανο να ηχήσεις.
Να του σταθείς λίγο σιμά γλυκά να του μιλήσεις.

-Μα να που κόρη θεϊκή, βρέθηκα εγώ κοντά σου,
για να μου πείς τα όνειρα και τα παράπονα σου.

-Ξένε σε σε που μπόρεσες να νοιώσεις τη μορφή μου,
θε να σου πω τι κρύβεται στη δόλια την ψυχή μου.
Σαν χάθηκε η πατρίδα μας και ήρθαν οι Ρωμαίοι,
βαριά κατάρα έπεσε σε τούτα δω τα μέρη.
Τα ιερά μας έκλεψαν τα θεϊκά τα σκεύη
και τώρα με εγκατέλειψαν να σέρνομαι στη χλεύη.
Η προσμονή κι η υπομονή γίναν για μένα σκέψη,
πως θα γυρίσουν οι Έλληνες, γαλήνη να επιστρέψει.
Κι έτσι μ' αυτή την προσμονή περάσανε τα χρόνια
μα σκέφτομαι η κατάρα αυτή δεν πρέπει να είναι αιώνια.
Περάσαν κι άλλοι βάρβαροι σε τούτη δω τη χώρα,
έκλεβαν και κατέστρεφαν, δεν έφτανε η ώρα.
Κάποιους τους λέγαν χριστιανούς και άλλους Ιουδαίους,
κάποιοι δοξάζαν τον Αλλάχ και κάποιοι τους Εβραίους.

Χαρούμενη επήδηξα στης θάλασσας την άκρη,
μόλις αντίκρυσα σκιά με μια σημαία άσπρη.
Εσκέφτηκα πως θα έφυγαν όλοι οι βαρβαρίγοι
κι αμέσως με συγκλόνισαν της λευτεριάς τα ρίγη.
Δεν άργησε όμως να φανεί πως ήταν οπτασία.
Αλίμονο οι Έλληνες ήτανε φαντασία.
Σε άλλο Θεό πιστέψανε που όριζε και μόνος.
Των Ιουδαίων ήτανε μήτηρ, πατήρ και γόνος.
Εμένα μ' εγκατέλειψαν στης λησμονιάς τη λήθη
και των Ελλήνων τα ιερά έχουν αλλάξει ήθη.

Έτσι σβαρνίζομαι, γυρνώ, στης ρεματιάς τα μέρη
κι έχω για σύντροφο πιστό το δροσερό αγέρι.
Μα έχω παράπονο πικρό κι ας με ακούσουν όλοι.
Ιφιγένεια ονομάζομαι δεν πέθανα ακόμη.
Όταν περνάτε από δω στης Βραυρωνιάς τα μέρη,
να ρίξετε έτσι μια ματιά, σ' ανήλιαγο λημέρι,
και να σκεφτείτε Έλληνες πως εδώ είμαι κάθε μέρα.
Έτσι να λέω σ' όλους σας, απλά μιά καλημέρα

Δημοσίευση στο stixoi.info: 09-05-2006