Θυμούμαι

Δημιουργός: Ναταλία..., Ναταλία Μ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B]

Θυμούμαι

Θυμούμαι που είμαστε μικροί Φτωχοί και μαζεμένοι,
Και σ΄ένα πιάτο τρωγαμε Κι είμαστ΄αγαπημένοι.

Τώρα ξενιτευτήκαμε Κι έχομε μεγαλεία,
Και ζούμε μόνο με όνειρα Και πάντα με αγωνία.

Η φτώχια μας, μας έκανε Να ζούμε χωρισμένοι,
Άλλοι από κει ,άλλοι από δώ, Όλοι ξενιτευμένοι.

Γιατί? Η μοίρα η κακιά Σ΄αυτην την κοινωνία,
Να κάμνει ούλλους τους φτωχούς Να ζούν με αγωνία.

Η φτώχια δεν είναι κακόν Αν έχεις την υγειά σου,
Πάντοτες είσαι ευτυχείς Εσύ και τα παιδιά σου.

Εφύγαμεν με πρόγραμμα Και μέλλον των παιδιών μας,
Για νάνε κάποιος, κάποτε Κι εμάς εις το πλευρό μας.

Αλλά όπως πάνε τα μυαλά Και η δείξη των παιδιών μας,
Φένεται πως δεν θα βρεθεί Κανείς εις το θαφτιό μας.

Θα πάθομε χειρότερα Που πάθαν οι γονείς μας,
Κι εμείς εν να πεθάνομε νομίζω μοναχοί μας.

Ήθελα πάλι και οι ενιά Να ξανανταμωθούμε,
Εκεί που γεννηθήκαμε Και πρωτογνωριστήκαμε

Στην μάντρα του τζυρού μας. Εκεί να τα μιλήσουμε
Κι όλοι μας να γλεντίσουμε, Για χάρη τους γονιούς μας.

Κι άμα βρεθούμε κάποτες Εγώ θα προσπαθήσω,
Θα κάνω ότι θα μπορώ Να σας ευχαρηστίσω.


Εύα Ταμπουκάρη

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-11-2015