Εις τάξιν απάρσεως

Δημιουργός: Μ.Ελμύρας

Από το: Διαφωνία γιά τον ήλιο κάποιου Ιούνη. .Θερμή καλησπέρα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

‘Εις τάξιν απάρσεως’.

Όλα είν’εδώ ακόμα…
Το φόρεμά της πάνω στην καρέκλα,
το λευκό γιασεμί στο μπαλκόνι,
το κοτσύφι στον κήπο,
το ηλιόχαρο σύννεφο…
κι’ο καημός των περαστικών υπνοβατών
του ονείρου μου στο γέρμα της μέρας..

Χτύπος κανείς στην πόρτα..
Όμως, την ανεμόσκαλα του καιρού
ανεβαίνοντας,κάποιος πάλι, φαίνεται,
από την βαθειά της νύχτας στέρνα να’ρθε,
γιατί, εκτός από τα κάλαντα των παιδιών
και το άλικο των αλεξανδρινών,
κι’η θάλασσα σαλπίζει νικητήρια..
σαν τον άγγελο που είδα
στου παραδείσου το χρυσοκύανο ποτάμι,
όχι αυτού που λένε, αλλά του άλλου,
και που στην διάρκεια μιάς αστραπής
ξαναγεννιέσαι και της αγάπης
σου καταμετρώνται τ’ανεξόφλητα..

Πότε, στις κατακόμβες του νού μου,
άρχισα να θημωνιάζω το φως.. δεν θυμάμαι..
όμως θα πρέπει νά’ταν μετά
από το που ήρθε εκείνος ο ξενητεμένος άνεμος
κι’άκουσα τα δέντρα του κήπου
να τον ρωτούν για τα περσινά τους φύλλα..
κι΄ύστερα από το που γύρισα το βλέμμα,
πίσω στον δρόμο που πήρα,
στην θάλασσα των στιγμών μου
να αναμετρήσω το στίγμα μου,
φανάρια τριγωνίζοντας που ακόμα δεν είχε σβήσει η βροχή…

Όλα είναι ακόμα εδώ…
Το φλισκούνι, η μέντα,
η Μυρτώ κι’η Ελένη,
τα παληά βιβλία κι’οι μουσικές,
οι αγάπες, η διαφωνία μου
με τον ήλιο κάποιου Ιούνη…κι’η παράξενη αίσθηση
πως εγώ φεύγω..

Κάποια γιορτή πρέπει νά’ναι σήμερα
τ’ουρανού,
γιατί βεγγαλικά άστρων
πάνω απ’την εκστατική θάλασσα
το νότιο καταυγάζουν σκοτάδι
και το πλοίο των νέων,
χωρίς εμένα, πανηγυριωτών ,
απομακρύνεται..
με τους ναύτες του ‘εις τάξιν απάρσεως’..-

Δημοσίευση στο stixoi.info: 15-01-2016