Στα ίσα

Δημιουργός: Lacrima in Lucem

... ;)

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μέσω γραφής, θαρρώ, είμαι λαλίστατη
Μα μη μου πεις το στόμα μου ν' ανοίξω
Ακόμη και στην προσβολή την ύστατη
Δε θα μιλήσω και τον πόνο μου θα πνίξω

Είναι που δεν κρατώ θυμό, ενώ έριδες
Δε θέλω με τους άλλους τους ανθρώπους
Τους γράφω μόνο όσα με πικράνανε
Και ήσυχα πετώ για νέους τόπους

Ξέρω καλά πώς, ό,τι πω, δε θα τ' ακούσουνε
Όσοι αποφάσισαν να με εγκαταλείψουν
Μα τα γραπτά, συνήθως, ίχνη αφήνουνε
Που κάποτε μπορεί να τους αγγίξουν

Προτρέπω τον εαυτό (κι ας λησμονώ)
Να αποφεύγω τέτοιες περιπέτειες
Ανθρώπους, δηλαδή, που με παιδεύουνε
Και που ποτέ δεν έχουνε συνέπειες

Που κλέβουν της ψυχής μου τ' αποθέματα
Ή τα προσφέρω αφειδώλευτα σ' εκείνους
Στο ζύγι εγώ ποτέ δεν τα κατάφερα
Με αποτέλεσμα να δίνω σε κρετίνους

Πολλά ή λίγα, ποτέ μου, δεν τα μέτρησα
Αυτά που απ' την καρδιά μου έχουν ληστέψει
Τι νόημα έχει να μετράω τα λάφυρα
Αφού κανείς δε θα τα επιστρέψει

Μα κάποτε ζυγός βαρύς στην πλάτη μου
Είναι τα λόγια, που δεν είπα, στο εξόδιο
Που άφησα τους κλέφτες ατιμώρητους
Κι ευχές, τους έγραψα, για τέλειο κατευόδιο

Και κάτι τελευταίο να σας πω:
Είναι φορές που κ' η γραφή με δυσκολεύει
Υπάρχουν λέξεις που βαραίνουν την ψυχή
Και η αδικία, μέσα μου, θεριεύει

Και λέω, δίκαιο είναι (ξεθυμαίνοντας)
Στο επόμενο απατηλό τομάρι
Να εκφραστώ προφορικά κι αναίσχυντα
Και να αποχωρήσω με καμάρι...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-01-2016