Παραμύθι

Δημιουργός: Lacrima in Lucem

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποτε ζούσε στα όρια μιας πόλης ξεχασμένης
Μία κοπέλα ντροπαλή, μοναχική και μόνη
Σε σκοτεινό δωμάτιο ύφαινε κάθε βράδυ
Σκέψεις και όνειρα λαμπρά, φανταστικές εικόνες

Σα θεατρίνα στη σκηνή έπαιζε χίλιους ρόλους
Τη μια ήταν πριγκίπισσα γλυκιά και ερωτευμένη
Την άλλη μια νεράιδα με πέπλα στολισμένη
Που πάντα κάποιος πρίγκιπας την εδιεκδικούσε

Νέος λυγερόκορμος, κομψός πάνω σε άσπρο άτι
Νυχτιές φεγγαροστόλιστες της έκαμε καντάδα
Χαμόγελα της χάριζε και άνθη μεταξένια
Μα δεν την άγγιζε ποτέ, μακριά έμενε ο νέος

Όχι πως δεν την κούραζε να ζει στη φαντασία
Μα πιο πολύ τη φόβιζε να ζήσει, να ρισκάρει
Να μετρηθεί με του Έρωτα το ψέμα και τα λάθη
Και τα δικά της σφάλματα αντίκρυ να παλέψει

Περνούσαν χρόνια αδίσταχτα κι αυλάκωναν την όψη
Της έρημης της κοπελιάς, μα πάντα εκαρτερούσε
Πως θά ’ρθει κάποτε ο καιρός κι εκείνη να πιστέψει
Να σβήσει όλους τους φόβους της, που δέσμια την είχαν

Ο χρόνος έτρεχε γοργά και σίμωνε το τέλος
Θόλωσε ο νους, μα πιότερο τα μάτια εθαμπώσαν
Και προς στιγμήν εσκιάχτηκε πως όνειρο όλα ήταν
Μα η ψυχή, η αταίριαστη, επέμενε να ελπίζει

Με τις σκιές απόμεινε μέσα στο παραμύθι
Και ξάφνου είδε καθαρά μες στο θολό μυαλό της
Πως όσο κι αν επρόσεχε μην πληγωθεί, μη νιώσει
Τον πόνο δεν τον γλίτωσε, αφού ήτανε γραμμένος

Κι έφτασε τότε ο πρίγκιπας, μα το άτι του ήταν μαύρο
Κατάμαυρος, τρομαχτικός και σκοτεινός εκείνος
Λόγια δεν ανταλλάξανε, ούτε άνθη είχε να δώσει
Μόνο της πήρε την ψυχή και φύγανε αντάμα

Κι αν όλοι προσδοκούσατε ένα θλιμμένο τέλος
Σας λέω πως στον παράδεισο η νια καλοπερνάει
Με τους αγγέλους τραγουδά, κεντίδια τους χαρίζει
Και ανημένει τη στιγμή, στη Γη να επιστρέψει…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 03-02-2016