Σαν πέταγμα

Δημιουργός: Lacrima in Lucem

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μου είπες να μάθω να πετώ, μα έτρεμα να θαρρέψω
Δεν είχα πια γερά φτερά
Τσακίστηκαν και γέρασαν, τότε που δε θυμάμαι
Σ’ οροσειρές και ωκεανούς, που φάνταζαν πεδιάδες

Με μιας μου πρόσφερες φτερά!
Ήταν η ευχή, που ευχήθηκα, πως χάραξε για μένα
Πως, επιτέλους, έφτασε η ώρα να πετάξω
Κι ας άργησα, ας λούφαξα - αργά δεν είναι πάντα

Είπες ν’ ανοίξω τα φτερά με τ’ αετού τη λάμψη
Κι εγώ θαρρούσα, στ’ ανοιχτά, πως πέταγα του ονείρου
Έπλεξα με τα όνειρα κυματιστή λαχτάρα
Από ψηλά ο φόβος μου γινότανε αφοβία

Έπειτα με προσκάλεσες κάτω από τα φτερά σου
Μακριά από τον κίνδυνο να έρθω, να κουρνιάσω
Μες στη μικρή σου τη φωλιά να νιώσω πως υπάρχω
Πως έχω καταφύγιο, μερίδιο στην ελπίδα

Έτσι όπως απρόσμενα έφτασες στη ζωή μου
Έκαμες το απίστευτο να μοιάζει με αλήθεια
Μια στα ψηλά ταξίδευα, χάιδευα όλα τ’ άστρα
και μια, σε αγκάλη τρυφερή, τ’ αστέρια να μετράω

Λίγες στιγμές πώς φάνηκαν αιώνες ευτυχίας;
Μα τα όνειρα είναι γραφτό να μην κρατάνε αιώνια
Αυτό το "δώρο άδωρο" ήταν σαν τιμωρία
Που τόλμησα να αφεθώ, να μάθω, να πιστέψω

Μου είπες πως ήρθε ο καιρός να σ’ αποχαιρετήσω
Να φτιάξω νέα πεθυμιά, έτοιμη πια πως ήμουν
Άλλα φτερά να δανειστώ ή τα δικά ν' ανοίξω
Κύκλος πως είναι η ζωή κι απ’ την αρχή ν’ αρχίσω

Δεν ξέρω αν λίγα σου έδωσα ή αν πολλά σου πήρα
Δεν ξέρω καν αν έπρεπε ν’ ανοίξω την καρδιά μου
Μόνο τα γυάλινα φτερά κοιτάζω λυπημένα
Που θρύψαλα γινήκανε και τώρα δεν υπάρχουν

Τίποτε δεν προμήνυε την άγρια καταιγίδα
Απόμεινα να καρτερώ, με οράματα σπασμένα
Καθώς με πέταγες, αβρά, έξω από τη ζωή σου
Και, φτερουγίζοντας μακριά, έσωζες την ψυχή σου…

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-02-2016