~* Σκοτεινιασμένη μέρα *~

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Σ' έρημα μονοπάτια, τις νύχτες του κοιμίζει, να μην τις βλέπει η "μέρα", σε άσωτο στενό, "ήθελε, λέει ν' αγιάσει", πυρφόρος και ιππότης, μ' αγάπης κύτταρο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B][I]


*~* Σκοτεινιασμένη μέρα *~*
Ανάστατος Φλεβάρης που έχασε μια μέρα
κι όλο κοιτά στη σφαίρα, κάπου για να τη βρει.
Ρωτά τα άστρα τ' ουρανού, χαϊδεύει τη σελήνη
που ακουμπά στα στήθη της,
για να την ξανά δει !
Χαμένος στ' όνειρο του κοιτάζει το γαλάζιο
μέσα του έχει πόνο
και μια κρυφή πληγή.
Τη "μέρα του" γυρεύει, αυτή του τη χαμένη
κατάπτυστες οι σκέψεις,
αντίδοτο ζητούν.
Τις φλέβες του φουσκώνει κι έτοιμος
να δακρύσει,
χιόνι για να σκορπίσει, στην άπονη καρδιά
κι οι μέλισσες που βγήκαν, στου έρωτα το βόμβο
με ηδονές ηχούνε, στον άστατο καιρό
κουνάνε τα κορμιά τους κι αρχίζει καρναβάλι
σ' ερωτική πια ζάλη, μεθύσι μου τρελό !
Σ' έρημα μονοπάτια, τις νύχτες του κοιμίζει
να μην τις βλέπει η "μέρα", σε άσωτο στενό
"ήθελε, λέει ν' αγιάσει", πυρφόρος και ιππότης,
μ' αγάπης κύτταρο.
Μα, μες το καρναβάλι, τι άγιασμα να βάλει ?
Του το 'βγαλε ξινό
κι αλλού τρέχει και πάει, σκοτεινιασμένη μέρα
αχάριστο μυαλό.
Κι όμως την αγαπάει, γιαυτό και θα την ψάχνει
"κι έμεινε αιώνιος" !
>> Τι δεν κατάλαβες ?

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-03-2016