~* Στο ίδιο καμιόνι *~

Δημιουργός: Stoforos, Νίκος Δ. Στοφόρος

Στης μοναξιάς το πέργιαυλο, αλλιώτικα σφυρίζεις κι είδα τη κόχη ν' ακουμπά στου όνειρου την άρση, να ξεδιπλώνει αστραπές, σ' ηλιοκαμένο δέρμα, στη κομητεία του ισθμού, στ' απέλπιδο που τρίζει

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=left][B][I]

*~* Στο ίδιο καμιόνι *~*
Πώς ν αρνηθώ τη βροχή, που εσύ χρωματίζεις,
στα μάτια μου, καυτές σταλαγματιές
υφή καταιγίδας, μα, μ' εξορίζεις
κι εγώ στη μπόρα ανάβω φωτιές !
Άφωνος στο άκουσμα σου
και χάϊδεψα τις λέξεις
με βλέμμα φλογερό
κοίταξα το χρόνο στα βλέφαρα σου
κι αισθάνθηκα κοντά σου
"στο ίδιο καμιόνι" πως είμαι κι εγώ !
Αγρίμι, αγώνας που ριγά,
τ' όμορφο, το λένε αμαρτία.
Λιθοξοεί το βότσαλο
και τη καρδιά στο στέρνο,
ο πόθος υπερβατικός, τσαλακωμένη ουσία.
Μήλο της έριδος βουβό,
σπειροειδείς γιορντάνι.
Στης μοναξιάς το πέργιαυλο,
αλλιώτικα σφυρίζεις
κι είδα τη κόχη ν' ακουμπά
στου όνειρου την άρση
να ξεδιπλώνει αστραπές, σ' ηλιοκαμένο δέρμα
στη κομητεία του ισθμού
στ' απέλπιδο που τρίζει ...
Ακέλευστος στο άναρχο
στο στυγερό φαράγγι
πυροκαμένοι στεναγμοί
κρότος οι αναμνήσεις
σχίζουν του βράχου τη ρωγμή
αντίστιξη παιάνων ...
. * * Nikos D. Stoforos * *

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-10-2016