Χειμώνας

Δημιουργός: morrissey

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Χειμώνες πέρασαν πολλοί κι ακόμα αργείς!
Απομεσήμερο στις γειτονιές της θλίψης,
Αποσυνθέτω αναμνήσεις μιας ζωής,
Να αποκαλύψω τις πτυχές που θες να κρύψεις.

Κι από του πόνου τον μονότονο ρυθμό,
Θαρρείς και πέφτω σε βαριά καταληψία.
Βήματα αδέξια στου τέλους τον χορό,
Μέλη ασυγχρόνιστα σε πλήρη ακαμψία.

Μα ο καβαλιέρος με κρατάει θαρρετά,
Ξέρει πως πια ελέγχει όλες τις κινήσεις
Σώμα αδιάφορο που πια δεν αντιδρά,
Κι ένα μυαλό χαμένο μες τις παραισθήσεις.

Όμως κι αν θέλω να ξορκίσω τις πληγές,
Υποκρινόμενος πως πια δεν σε θυμάμαι,
Ξυπνώ τις νύχτες με αναμνήσεις φλογερές,
Γίνομαι στάχτη κι οι τυφώνες με σκορπάνε.

Δεν έχω πλέον εγκαρτέρηση καμιά,
-Αιώνιο φάντασμα παλιού ξενοδοχείου-
Γι’ αυτό κι ο νους μου ασταμάτητα γυρνά,
Σε μια θλιμμένη Κυριακή του Δεκεμβρίου.

Όταν μου πάγωνε ο χειμώνας το παλτό,
Όταν τσιρίζανε οι ράγες απ’ τα τρένα.
Εσύ δεν άκουσες ποτέ πως σ’ αγαπώ,
Κι εγώ σε έχασα με μάτια δακρυσμένα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-11-2016