Ιστορία χωρίς τέλος

Δημιουργός: pennastregata, Αγάπη Μουνδριανάκη.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πεσόντων των τειχών οι άνθρωποι κοιτούσαν
μα σαν να είχαν χάσει τον νόστο για το απέραντο...
Σε κύκλο νοητό ακόμη κατοικούσαν,
δεμένοι στη σκλαβιά τους με ρίζωμα απέθαντο.

(Και ανάτελλαν οι ήλιοι και έβγαιναν τα φεγγάρια
μα οι άνθρωποι τις μέρες τους τις έπαιζαν στα ζάρια.)

Μάλωναν τα παιδιά που το άγνωστο ζητούσαν,
μιλούσαν για θεριά που ζούσαν στον ορίζοντα.
Περνούσε ο καιρός και οι άνθρωποι γερνούσαν,
γεννούσαν πριν πεθάνουν μα ελεύθεροι δεν γίνονταν.

(Αφέντες, κληρικοί, ευπάτριδες και επαίτες,
δάσκαλοι, χωρικοί, έμποροι κι οφειλέτες...)

Μια νύχτα σκοτεινή, πιο ίδια κι απ' τον θάνατο,
άκουσαν μια κραυγή τον ύπνο τους να σκίζει.
Του φόβου τους η οσμή, το δόλωμα το επάρατο,
άρχισε με θηρία τον τόπο να γεμίζει.

(Και εκείνοι, σ' οδυρμό για την κακή τους τύχη,
νοστάλγησαν ξανά τα ασφυκτικά τους τείχη.)

Μονάχα τα παιδιά, κρατώντας τις σφεντόνες τους,
καρπούς, νερό και τόλμη κι αγάπη για το αύριο,
τόλμησαν στον χαμό, βγήκαν απ' τις κρυψώνες τους,
ξεχύθηκαν στον κάμπο και στο άγνωστο το άγριο.

(Δεν έστρεψαν στιγμή το βλέμμα σαν αλάργευαν,
γιατί όλοι εκεί πίσω... πέτρες για τείχη μάζευαν.)

Κουράστηκες πολύ, παραμυθά και γέροντα...
και τούτη η ιστορία, θαρρώ, δεν έχει τέλος.
Οι ελεύθερες ψυχές λούζονται στον Αχέροντα
για να ορθωθούν ξανά στον ουρανό, σαν βέλος.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-11-2016