Μα..η ελεημοσύνη....ειν της πληγής

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Ευχαριστώ φιλαράκια, αυτό το ποίημα απόψε, τη πιο μεγάλη αλήθεια την έχει στο τέλος. Όταν ξέρεις, ότι η βοήθεια έχει κι άλλο όνομα, είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο. Καλό ξημέρωμα

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μες σε συρματοπλέγματα
περίσσεψε η συμπόνια.....
Θεών, δεν ήρθαν πνεύματα
μήτε λαλούν αηδόνια

Παιδιά κατώτερης φυλής
και μάνες, που πονάνε
ούτε φωτάκι χαραυγής
κει που οι ψυχές λυγάνε

Πατρίδες, που αλώθηκαν
μες στο αθώο αίμα
οι άνθρωποι λαβώθηκαν
και πάγωσε το βλέμμα

Σκόνη και θρύψαλα σωρό
ξεριζωμός, η μοίρα
δεν τον ακούς το στεναγμό
δάκρυα ψυχής, πλημμύρα

Ξένες εδώ, ξένες παντού
πουλιά χωρίς πατρίδα
παιδιά κατώτερου θεού
το δάκρυ τους το είδα

Κείνο που τρώει τη ψυχή
και τη καρδιά παγώνει
μόνο της μάνας το φιλί
κι η αγκαλιά, το σώνει

Ρίξαν φωτιά και σίδερο
που τις ζωές τελειώνει
το έργο το ανίερο
χρήμα....ζωές τις λιώνει

Γίναν οι άνθρωποι πουλιά
μαύρα πουλιά, του πόνου
στής θάλασσας την αγκαλιά
κι ούτε κλωνάρι δυόσμου

Δε φυτρώνει, πια στη γης
που ήταν, γη δικιά τους
οι μάνες, μάνες της σιωπής
πικρά τ` ανθρωπινά τους

Θεοί, δεν τους σταμάτησαν
τους σκοτωμούς πολέμου
βάρβαροι, βιος λεηλάτησαν
αχ..τα σπουργίτια θεέ μου...

Δεν έχουν τούτα δω φωλιά

μον τ` άδεια τους τα χέρια
μήτε στοργής, παρηγοριά
μήτε ουρανό, μ` αστέρια

Τα περιστέρια δεν πετούν εδώ
μαύρο πανί, η ειρήνη
ζωές, που γίναν ρημαδιό
και ζουν με ελεημοσύνη....

Τη δίνεις, όταν το μπορείς
σ` ανθρώπους, τη βοήθεια
μα...η ελεημοσύνη.....ειν της πληγής!!
αγκάθι...είναι στα στήθια.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-04-2017