Αγαπημένη, Μεταξία

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Οι μέρες το καλούν φιλαράκια, είναι μακριά η τελευταία της κατοικία, δεν θα μπορέσω να της πάω ένα στεφανάκι, μα από εδώ θα της πω, είμαι τώρα καλά ψυχή μου. Καλό ξημέρωμα σ` όλους.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Το δαχτυλίδι που φορούσες
γέλαγες και μου μιλούσες
το` χω δίπλα μου, σιμά
σ` αποζητάω τα δειλινά

Κι όλο θυμάμαι τα δυο χέρια
τα δυο δικά σου περιστέρια
που ήταν αγάπης, χίλια κρίνα
τα δύσκολα, τα χρόνια εκείνα

Έφυγες πήγες στο θεό
κι εγώ απόμεινα εδώ
το δαχτυλίδι σου φοράω
Μέτα μου και σ` αποζητάω

Εδώ, στα στήθη η μαχαιριά
δεν λέει να κλει΄σει δε ξεχνά
ψυχούλα μου, λέω που νάσαι
καλά να ζείς, να με θυμάσαι

Στέρεψαν πια τα δακρυά μου
είσαι στη σκέψη, στη καρδιά μου
τα δάκρυα τρέχουν τώρα εντός μου
ήσουν η μέρα και το φώς μου

Τώρα βραδιάζει και μου λείπεις
ψυχή βαριά, ψυχή της λύπης
το δαχτυλίδι σου φοράω
ήξερες, πόσο σ` αγαπάω

Χίλια κρυμμένα μυστικά
εσύ δεν είσαι πουθενά
να σου μιλάω εγώ ψυχή μου
που νιώθω τόσο μοναχή μου

Αγαπημένη, Μεταξία
δε σε ξεχνώ και η αξία
έμεινε μες στη θυμησή μου
κι όλο σε σκέφτομαι ψυχή μου

Νά` ρθει μια μέρα να ξεχάσω
να μη πονώ, να ξεπεράσω
της θλίψης μου, μαύρη παγίδα
και μια ανάμνηση, μια ελπίδα

Δώσε μου εκεί, από ψηλά
να ζω τα καθημερινά
έλα στον ύπνο μου γλυκιά μου
για να μερώσει η καρδιά μου

Καλά, πώς είσαι να μου πείς
σ` αγάπησα όσο κανείς
το δαχτυλίδι σου φυλάω
κι όλο ζητώ κι όλο ρωτάω

Είσαι καλά, εσύ ψυχή μου
που ήσουν όλη η ζωή μου
έλα ένα βράδυ, να σε δώ
να μου μερώσεις το καημό

Τα περιστέρια σου, τα κρίνα
να μου μιλήσουνε, εκείνα
είμαι καλά, εγώ Γιωργία
να μη σε βλέπω να πονάς
το ξέρω, πόσο μ` αγαπάς

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-04-2017