Ο Ερχόμενος

Δημιουργός: Αλντεμπαράν

Θα'ρθεί την ώρα που σπαράσσεται το φώς μου...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κάποια νύχτα του Μάη
στον χορό τους τ' αστέρια
σιγαλά θα με φέρουν
σε πατρίδα αιθέρια.

Θα χω χάσει το δέρμα
το παχύ μου σαρκίο
και διάφανο θα χω
ξασπρισμένο κρανίο.

Θα τινάξω μια μαύρη
φυλακής αλισάχνη
θα γλυστρίσει βραχνή
η πνοή μου σαν άχνη.

Η καρδιά θα γελάσει
η καρδιά η καμένη
και η γης που πατούσα
θα ναι πια πεθαμένη.

Σαν νηπίου το δάκρυ
στην ποδιά της μητέρας
η ψυχή μου θα τρέξει
προς το φως άλλης μέρας.

Διεσταλμένες οι κόρες
θα ζητούν την ουσία
την οσμή θα ταράξει
μια χρυσή οπτασία.

Ένας θα ναι γνωστός
δίχως πρόσωπο φίλος
πού από πίσω του τρέχω
παιδιόθεν σαν σκύλος.

Θε να πω "Άγγελε μου!
ήρθες πάνω στην μπόρα."
Θε να γνέψει "Σιωπή...
Φτάνει πια... Πάμε τώρα'.



Θα με πάρει απ΄το χέρι
-το ριγό σαν σπουργίτι-
θα ρωτήσω: "Πού πάμε;"
και θα πεί : " Πάμε σπίτι".

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-05-2017