Συνειρμός

Δημιουργός: justawoman, Στέλλα Γεωργιάδου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κίτρο το κίτρινο. Ένας ήλιος ανατέλλει στη μεγάλη απώλεια. Η συναίσθηση του όλου, του τίποτα. Ένα χέρι ξεκομμένο. Μόνο. Ζητά ή δίνεται; Μια φωνή σβήνει με τους άλλους ήχους, μαλακά. Ο ξένος πλησιάζει. Κι ως έρχεται, θραύσμα γίνεται γνώριμο. Γινωμένος καρπός. Γίνεται εγώ κι εσύ και λόγια πλάγια. Και σκέψεις σκλήθρα της μεγάλης σκέψης, που κατοικεί στο ελάχιστο κύτταρο. Ένα- ένα τα ποτάμια στερεύουν. Οι ωκεανοί πολλαπλασιάζονται. Το στέρεο πλέει στο αχανές και προσκρούει στα μεγάλα ερωτήματα, που δεν πρόκειται κανένας ν’ απαντήσει. Γιατί ο έρωτας, και τα γνωρίζει όλα και τα αγνοεί ταυτόχρονα, ένοικος του άχρονου. Κι εγώ που μίσεψα απ’ την αγάπη, κι απ’ τα καλέσματα της άνοιξης; Με κάλεσε ο φόβος κι είναι γλυκιά η προστασία του και δεν ξέρεις πότε γίνετ’ αλυσίδα, που σε φυλακίζει, μα σε στηρίζει και με τον τρόπο της σε κανακεύει. Και δεν ωφελεί καμιά πάλη διαφυγής, γιατί ο ήλιος είναι ξαφνικό φαινόμενο στο μέσα κόσμο. Ίσως σε κάψει, ίσως σε τυφλώσει. Τη θέρμη του όμως, τη λογαριάζεις για ζωή. Και σηκώνεσαι τόσο απότομα, που περνάς τον ήλιο για ίλιγγο και με τρόμο ψάχνεις πάλι στήριγμα στο φόβο και τα μελλούμενα απωθείς μέσα στο αιώνιο παρόν σου. Το ελάχιστο. Θαρρείς και μπόρεσε ποτέ κανείς, να ξέρει από πριν τον εαυτό του. Έτσι και τώρα, στο μετά του χτες, το μόλις χτες προβάλλει. Και έρχεται σαν άλλο εγώ ‒άλογο‒ να σου θυμίσει πράξεις, όνειρα που ήταν και δεν πέθαναν σαν τ’ άλλα, του ύπνου νανουρίσματα. Τι θ’ απογίνει ο έρωτας; Να κάτι που αξίζει να ρωτάς. Σ’ ένα αφύσικο μέλλον, εκείνο το κομμένο χέρι, γράφει το νόημα του έργου, χωρίς αρχές παιάνες και συμπλέγματα. Χωρίς αμφιβολίες και στενά τραγούδια. Μες την ευρυχωρία μιας απροσδόκητης άνοιξης, γράφει με συνειρμούς αραχνοΰφαντους τα τρία άλφα της ανάτασης. Κι εγώ κρυφά απ’ τη ζωή, να κατοικώ στο ποίημα.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 08-05-2017