Είναι οι μνήμες φυλακές

Δημιουργός: Μαρία Χ., Μαρία Χατζηγιάννη

Καλησπέρα στιχοοικογένεια ! - ε -

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Βγήκαν τα ψάρια στο γυαλό
Τ' αστέρια πέσαν χάμω
Οι βάρκες πήγαν στο βυθό
Απόψε που σε χάνω...

Τριαντάφυλλα μαράθηκαν
Δεντρά ξεριζωθήκαν
Τα λιγοστά τα χρόνια μου
Στα χέρια σου καήκαν...

Κι ένας αητός εμάδησε
Και πια πώς να πετάξει;
Και δυο μεταξοσκώληκες
Σκίζουνε το μετάξι...

Τα χιόνια λιώσαν κι άναψε
Η γης απ' άκρη σ' άκρη
Κι έτσι στεγνώνει πριν φανεί
Στα μάτια μου το δάκρυ...

Τα σύννεφα διαλύθηκαν
Μια στέππα η ψυχή μου
Δεν την δροσίζει η χαρά
Πέθανε το φιλί μου...

Κι αυτό το περιστέρι σου
Μηνύματα δεν φέρνει
Με κόπο τις φτερούγες του
Στο χώμα - δες - τις σέρνει...

Μα εγώ δεν απελπίζομαι
Κι ας είναι όλα χαμένα
Με όση δύναμη βαστώ
Κινάω για τα ξένα...

Δεν θα σου λείψω μια σταλιά
Κι έτσι παρηγοριέμαι
Πως τίποτε δεν ένιωσες
.. Τα μάτια σου δεν κλαίνε...

Μα σαν χιονίσει στα μαλλιά
Σε μήνες και σε χρόνους
Πώς θα αντέξεις μάτια μου
Του έρωτα τους πόνους;...

Είναι οι μνήμες φυλακές
Με δίχως αντικλείδι
Αν ξεχαστείς σ' ένα κελί
Θά 'χεις πεθάνει ήδη...

Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-05-2017