Λευκά...χιλιάδες σμήνη

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Ας μου επιτρέψετε...να μιλώ πικραμένη ...με τον εαυτό μου σήμερα, έτσι κι αλλιώς δεν σας έκρυψα τίποτα, ας υποστώ και τις συνέπειες...την αυγή, θα πετούν στην αετοφωλιά χιλιάδες περιστέρια, σας ευχαριστώ όλους από καρδιάς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Δικά σου γης μαλάματα κι όλα τα παλάτια
σαν με λατρεία σε κοιτούν, δυο ζευγάρια μάτια

Έχεις ανθρώπους φυλαχτά, ασήμια στη ζωή σου
που έχουν διαβάσει μέσα σου, όσα γράφει η ψυχή σου

Πατάς κι αγκάθια στο στρατί, που έμαθες ν` αντέχεις
κι ότι μ` αλήθεια σου μιλά, πολύτιμο το έχεις

Μιλάς μ` ανθρώπους που` χουν φως, το διάβα σου φωτίζουν
κι αν σου κυλήσει δάκρυ σου, μ` αγάπη, στο σκουπίζουν

Φωτίζουν τη καρδούλα σου, τα χίλια τα φεγγάρια
ειν της ψυχής τ` αχνάρια σου, στου μολυβιού σημάδια..............................

Στα έδωσε, όλα η ζωή , την αλήθεια οδηγό σου
κι όταν ανάβεις ένα κερί, είναι για το θεό σου

Εκείνον, που` χεις οδηγό, χίλια και τόσα χρόνια
για να μαζεύεις το καρπό, στου θέρρισου τ` αλώνια

Μ` ένα φουστάνι που είν λευκό κι ολόλευκο θα μείνει
κι είναι τα περιστέρια σου, λευκά...χιλιάδες, σμήνη

Κέρδισες, όσα πόθησες, με οδηγό την αγάπη
κι αν απόψε βούρκωσες, είναι από ανθρώπων πάθη

Ποτέ, δεν σε σταμάτησαν κι ούτε θα το μπορέσουν
μήτε ακάνθινο σταυρό, μπορούν να σου φορέσουν

Αξιώθηκες το ύψιστο, στη γη να σ` αγαπήσουν
κι όταν πετάξεις μιάν αυγή, δυο κρίνα θα σ` αφήσουν

Δημοσίευση στο stixoi.info: 29-06-2017