Άνεμος

Δημιουργός: Μ.Ελμύρας

Από :Την ' Άλη 'Καλό βράδυ σε 'ολες και όλους

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άνεμος.

Που πάει και τι να λέει αυτός ο βιαστικός άνεμος;

‘Ασπρα και μαύρα βότσαλα αγάπης
κι’αποκαϊδια ονείρων αναμερίζοντας,
βαθύ μέσα μου έσκαψα πηγάδι
-τ’αλλοτινό ψάχνοντας ακύμαντο νερό
που καθρέφτιζε την ζωή μου
και τα φεγγάρια άλλου ουρανού-
λέξη μου νά'βρω, ανείπωτη,
κατανοητή από τα δέντρα και τα όστρακα
να του πώ να κρατήσει
...και που να βεβαιώνει πως υπήρξα.

Μάταια. Μόνο ερημιά στοάς
λεηλατημένου ορυχείου εκεί…
κι’ο μονότονος ήχος σταγόνας
που στάζοντας από την οροφή
αναμετρούσε την σιωπή και την ζωή μου.

Τελικά έρχεται καιρός που κατανοείς
πως δανεικά όσα νόμιζες δικά σου,
δανεικός και’σύ σε μνήμη πελαγίσια
αχαρτογράφητης ακτής.
Είναι τότε που οι τσιρκολάνοι έχουν φύγει
στην ομίχλη με τις εποχές
και συναξάρι σκιών
στον τοίχο της κάμαρας τα χρόνια…
και που μέσα σου αδιάκοπα
παράξενη πέφτει βροχή.

Που πάει και τι να λέει αυτός ο βιαστικός άνεμος;

Mέσ’ στον ορυμαγδό των κοπετών
και τις εκκωφαντικές ωδές της χαράς
μάταια πάσχισα τον ήχο των βημάτων μoυ
στα καλντερίμια του καιρού ν’αφουγκραστώ,
το τζάκι της μνήμης
στον νιφετό του λαθασμού ν’ανάψω,
μ’ένα λόγο α-λήθειας που να τον κάνει να σταθεί,
να πεί:-Α! Έμαθες επιτέλους
να μιλάς σαν τις θαλασσοσπηλιές,
την άγρωστι και τα χαλίκια!

Αδύνατο στάθηκε
και ως κουρασμένος μπατάριζα
στην κουπαστή της ζωής μου,
σε τόπο ανύχτωτο του είπα να με πάρει …
ν’αυτομολήσω στην αγάπη..

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-08-2017