Ωδή σ' ένα καλοκαίρι που σβήνει

Δημιουργός: nefelinis

...μα αρνείται να πεθάνει...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έτσι σε συλλογιέμαι...

Με τα μάτια στραμμένα στην πανσέληνο
Με το δάκρυ, αίμα στη φλέβα της καρδιάς
Με το τραγούδι της βροχής στα χείλη

Έτσι σε συλλογιέμαι...

Που πια, τίποτα πιο αληθινό απ' την εικόνα αυτή...
Του φθινοπώρου πρώτη
Πανσέληνος
Ωδή

Σ' ένα καλοκαίρι που σβήνει
μα αρνείται να πεθάνει...

Άδεια η αιώρα του μυαλού τούτη την ώρα
Μονάχα πέλαγος, λουσμένο φως
Και η ψυχή μετέωρη στου μπαλκονιού την άκρη
Φλεγόμενος πυρσός
Να ψιθυρίζει:

Γύρω μου πολλή κι εντός
Η θάλασσα
Η αγάπη
Η σελήνη

Ασημένιες κλωστές τα κύματα απόψε
προς σε φέρουνε λόγια υγρά

Στο ακρωτήρι της καρδιάς
προσμένω να φανείς
Εκεί που ο γκρίζος βράχος σχίζει
της θάλασσας το βήμα

Χρυσάφι στα μαλλιά
και ήλιο θα φορώ
Να με θωρείς
Όπως παλιά...

Θυμάσαι;
Τον ήχο της φωνής
που ράγιζε το κύμα
Ύμνος θαρρείς...

Στον αέναο κυματισμό
Στον αιώνιο στροβιλισμό
Στον έρωτα θεό

Δημοσίευση στο stixoi.info: 07-09-2017