Πότε θα λέω τ' όνομά σου χωρίς να τρέμω την Ι

Δημιουργός: utterly sweet, Μαρίτσα{αλά Διαμαντή}

Μία ακόμα στάλα απ’ τη Μαρία σου, εκείνη που δεν πρόφτασες να μάθεις - 30.03.17

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Στις ηλεκτρικές χορδές της κιθάρας μου πάνω
τη ζωή σου μοιάζεις να βρέχεις με ουρλιαχτά
και μέσα της να χάνεσαι,
να καίγεσαι σαν κλείνω τα μάτια μου και σε παίζω
κι είναι αυτός ο ήχος σου που μ’ έκανε γυναίκα
Νότα τη νότα, λέξη τη λέξη σαν σε τραγουδώ
Πάνω μου αφήνεσαι και σε μεταμορφώνω σε στίχο
Να κοίτα με.. σε ντύνω τραγούδι από μέταλλο και σκόνη
Να νιώσε με.. σε ταιριάζω σ’ ένα μέλλον μ ‘ απωθημένα
Να αφουγκράσου.. σε αγκαλιάζω, αλλά να μην τρέμεις...σαν σε στήνω στον τοίχο και σε πυροβολώ
Έρμαιο της διάθεσης, έρμαιο της νύχτας και του καπνού μου είσαι
Θόλωσα πάλι έτσι όπως ουρλιάζουν οι νότες σου πάνω στα δάχτυλά μου
Ξεσκίζοντας τη σιωπή με τη κιθάρα μου
Φοβίζοντας Θεούς και δαίμονες ,
Εκείνους που δε νερώνουν το ποτό μου
Το θέλω σκέτο να μην σκέφτομαι απόψε
Δίνοντας τροφή στα όνειρά μου
κι απειλώντας κάθε τελεία κι ερωτηματικό που με στοιχειώνει
Μονάχα εσύ χορεύεις μπρος μου τις εμπνεύσεις σου
Με ανοιχτά τα χέρια και γελώντας προκλητικά
Μούσα μου και εξουσία
Χίλιες περάσαν νύχτες να παλιώσουνε τη δίψα μου ετούτη
Όμως δεν σε καταφέραν
Το παίζεις δύσκολη τα βράδια, δε χαρίζεσαι, δε χάνεσαι,
δεν υπάρχεις πια κι ας είσαι κάπου εκεί
πάνω στην ξεχασμένη μου κιθάρα
που’χει γεμίσει σκόνη γιατί έχασε τη μούσα της και ξεχάστηκε μέσα στην απουσία
κάπου στο δρόμο της ξεγλίστρησε η έμπνευση που είχε τη γεύση σου
τώρα μια απορία κι ένας μεταλλικός τόνος να θυμίζει τα όσα ζήσαμε
κι αφήσαμε στη σκόνη.
Πότε θα λέω το όνομά σου χωρίς να τρέμω την Ιθάκη σου;

Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-12-2017