Της ζωής μου οι χειμώνες

Δημιουργός: Νικηφόρος Ουρανός 38

Καλό ξημέρωμα σε όλες τις φίλες και σε όλους τους φίλους!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΟΙ ΧΕΙΜΩΝΕΣ


….Κάποιες ώρες αισθάνομαι μόνος
και με δέος γυρνώ στα παλιά.
Μα ο χρόνος στυγνός δολοφόνος,
δε μου δίνει ελπίδα σταλιά.

Δε μ’ αφήνει λιγάκι να ζήσω,
τη χρυσή μου τη νιότη ξανά.
Και σαν τότε να ξαναφιλήσω,
δυο χειλάκια γλυκά και αγνά.

Μου θυμίζει πως μπήκαν χειμώνες,
στης ζωής μου την κάθε γωνιά.
Πως μαράθηκαν οι ανεμώνες,
απ’ του χρόνου πικρή λησμονιά.

Μοναξιά τρομερή μ’ αγκαλιάζει
κι όταν πέφτει η νύχτα δε ζω.
Να πετάξ’ η ψυχή μου δειλιάζει
και μαζί της δειλιάζω κι εγώ.

Δεν προσμένω πια κάτι ωραίο,
ούτε κάποιες χαρές καρτερώ.
Και τον έρωτα τον αγοραίο,
δεν τον θέλω, δεν τον λαχταρώ.

Ραγισμένο μου το ανθογυάλι,
τα όνειρά μου λουλούδια νεκρά.
Πάνε χρόνια που τα έχω βάλει,
κάτι χρόνια χρυσά και φαιδρά.

Την καρδιά μου η πλήξη σπαράζει
και ελπίδα μου η προσμονή.
Η αυγή που σε λίγο χαράζει,
ίσως κάποια αχτίδα φανεί.

Μια γλυκιά θαλπωρή με τυλίγει,
όταν νιώθω πως αναπολώ.
Και ο πόνος θηλιά που με πνίγει,
ξεχειλίζει με δάκρυ θολό.

Δε σκεφτόμουν ποτέ πως θα φτάσω,
σ’ αδιέξοδη πια ατραπό.
Και λυπούμαι που δε θα προφτάσω,
να σου πω, σαν και πριν σ’ αγαπώ.

Δε γυρεύω να' ρθει το μοιραίο,
σε μια λίστα να μπω και σειρά.
Αποφεύγω το κάθε ακραίο,
να μην πούνε, βρε το φουκαρά….

-------------------
….Της ζωής είναι άγραφος νόμος
και κανείς μας ποτέ δε ρωτά,
πριν ακόμα τελειώσει ο δρόμος,
το ταξίδι μας πού σταματά.
-------------------
Γιώργος Δ. Σ.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-01-2018