Το παιδί που πια δεν κλαίει

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Τα είπα, τα είπα κι ησύχασα!! γυρίζω στα χαρτάκια μου σαν καλή και σοβαρή κυρία που είμαι, ευχαριστώ πάντα όλους σας.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Οι γερανοί σαν υψωθούν
εγώ θα γίνω ουρανός
να` χω γιορτή στ` αστέρια.
Περιστεριού ψυχή
θε να ντυθώ,
στα πέλαγα της
πλάσης.
Λεμονανθούς να
τους σκορπώ,
στο σμαραγδί
θαλάσσης.

Θα υψωθώ στα σύννεφα
να φτάσω το θεό
μ` ένα κεράκι
να ειν λευκό
να ζήσω
να μεθώ.

Οι γερανοί σαν υψωθούν
τα μάτια μου
που` χουν βροχή
κι ένα λυγμό
η ψυχή μου.
Μιας ανάσας προσευχή
θα` χω για το
στρατί μου.

Θα ταξιδέψω με πουλιά
κι αγάπη, αποσκευές
με κελαηδίσματα μιλιά.
Στ ονείρου μου
φωλιές.

Μικρή ζωή, μικρό το
βιός
και στην ψυχή δυο ευχές.
Της οικουμένης
κουρνιαχτός..
στα στήθια μου
πληγές.

Σαν υψωθούν οι γερανοί,
χορό θα στήσω,
στο φεγγάρι,
μ` ένα κόκκινο φουστάνι
τελευταίο μου ταξίδι.
Φαναράκι που αχνοφέγγει,
του Αιγαίου μου
οι φάροι.

Να υψωθώ, με λίγο
αίμα,
την καρδιά μου που
να καίει.
Νά` χω θεέ μου
αγριολούλουδα για
στέμμα.
Το παιδί που πια
δεν κλαίει. .

Σαν υψωθούν οι γερανοί
να δοξάσουν την
ειρήνη,
θα σκεπάσουν
το καμίνι,
θ` αναστηθώ, μ` ένα
χαμόγελο θα ντυθώ.
Άσπρα, χίλια τα
πουλιά,
χίλια περιστέρια
σμήνη.

Θα ταξιδέψω, θα χαθώ,
στης Αλκυόνης τον αφρό.
Σ` ορθάνοιχτη μια
πύλη.
Θα ταξιδέψω θα σωθώ,
μ` ένα μονάχα
καντήλι.
Λύτρωση μου ακριβή
σε τριανταφυλλένιο
δείλι.

Η Αλκυόνη της καρδιάς μου, το μικρό χωριουδάκι Ψαροπούλι,
στα Βασιλικά στην Βόρεια Εύβοια, η θάλασσα, ο ουρανός,
κι η φύση στο πράσινο πλουμιστό της της σεντόνι, μαγεία!!!

16--1--2018
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 16-01-2018