Όταν χωρίζουν οι άνθρωποι

Δημιουργός: Γιώργος_Κ, Γιώργος Σ. Κόκκινος

..θα έπρεπε να επιστρέφονται κι εκείνες οι ανάσες που νότιζαν το τζάμι του αυτοκινήτου τις νύχτες...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center][B][I]Όταν χωρίζουν οι άνθρωποι..

~~~

Ίσως θα έπρεπε όταν χωρίζουν οι άνθρωποι
να δίνουν πίσω ένα κομμάτι εαυτό
ένα μέρος από τα φλεγόμενα όνειρα εκείνης της ανέμελης ‘απέραντης ζωής’
και τα ποθητά φιλιά που ξεροσταλιάζουν στο απυρόβλητο των χειλιών

ίσως θα’ πρεπε να δίνουν πίσω μισή καρδιά κι ένα ‘καλή τύχη’
ένα ‘άντε γαμήσου’ κι ένα από εκείνα τα ψυχικά χαλάσματα
τις ψυχικές οδύνες που κάποια στιγμή
χτύπησαν σα σφαλιάρα το πρόσωπο και άνοιξε η μύτη

κι αφού τα ‘σ’ αγαπώ’ δεν είναι εύκολο να τα γυρίσεις απ’ τα χείλη που τα ξεστόμισαν
ας επέστρεφαν τουλάχιστον τα χαμένα τους λόγια που δεν εισακούστηκαν
σα δάκρυα που κύλησαν μια μοναχική βραδιά, καθισμένοι στη βεράντα

και είπαν ‘..τι θέλω εγώ εδώ πέρα τώρα..;’

όταν χωρίζουν οι άνθρωποι θα έπρεπε να δίνουν πίσω μισή ζωή
που τη χαλάλισαν στις διαδρομές και τις αποστάσεις
πεντακόσια εισιτήρια, εκατόν πενήντα λίτρα βενζίνη
κι ένα κουτάκι σπίρτα για το ‘τσαφ’..

θα έπρεπε κάμποσες πεθαμένες αγκαλιές να επιστρέψουν πίσω στον αποστολέα τους
και οι ραγισμένες ερωτικές επιστολές να επιστρέφονται ως απαράδεκτες χρόνια μετά

όταν χωρίζουν οι άνθρωποι θα έπρεπε να δίνουν πίσω τη ζωή που μοιράστηκαν
κι αφού τα ‘σ’ αγαπώ’ δεν είναι εύκολο να τα γυρίσεις απ’ τα χείλη που τα ξεστόμισαν
ας επέστρεφαν μια στάλα εγωϊσμό κι ένα ‘συγνώμη’ τους
σαν μέρος από τα φλεγόμενα εκείνα απέραντα όνειρα

όταν χωρίζουν οι άνθρωποι ξεχνούν και το παγκάκι ακόμα που κλάψανε
με τόση ένταση και τόση δυστυχία για την ‘τύχη τους’
τότε που αναρωτιόντουσαν ακόμα ‘..τι θέλω εγώ εδώ πέρα..;’

ύστερα πιάνει μια βροχή και ξεπλένει τις μνήμες
-κρύβει τα δάκρυα- μούσκεμα γίνονται τα γράμματά τους κάτω απ’ τις σταγόνες
ενώ το ραδιόφωνο παίζει ακόμα απ’ την ίδια συχνότητα το ‘τσάι γιασεμιού’
αλλά όταν χωρίζουν οι άνθρωποι τα γιασεμιά έχουν μαραθεί στην πολιτεία

..καλύτερα άστα, μη τα ρωτάς!
σ’ εκείνα τα άβολα καθίσματα καφετεριών που έχουν κάτσει κι άλλα ζευγάρια
κάποια στιγμή θα χαθούνε και θα γίνουν άγνωστοι
όπως πριν να γνωριστούν

κι αν τύχει και πουθενά συναντηθούνε
θα στρέψει ο ένας το βλέμμα του αλλού, για να αποφευχθεί το ‘τρακάρισμα’

κάποια στιγμή τα φώτα της πλατείας θα σβήσουν
και θα ‘ρθει το ξημέρωμα να τους βρει χωμένους στον πολυσύχναστο δρόμο που αντάμωναν

κι αφού τα ‘σ’ αγαπώ’ δεν είναι εύκολο να τα γυρίσεις απ’ τα χείλη που τα ξεστόμισαν
ας επέστρεφαν τουλάχιστον τα χαμένα τους λόγια που δεν εισακούστηκαν
σα δάκρυα που κύλησαν μια μοναχική βραδιά, καθισμένοι στη βεράντα..


Γιώργος_Κ[align=center][B][I]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 21-01-2018