Και πήρα τα ξινάρια

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φιλαράκια, τ` αποψινό από αυτά που μου αρέσουν το ίδιο με τα σατιρικά, σας ευχαριστώ πάντα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Σαν έπεφτε ένα αστέρι
μου` λέγαν δεν μπορείς
να κάνεις μια ευχή.
Τα χέρια να σταυρώσεις
με γέλιο προσμονής
στ` όνειρο να δώσεις
παιδιού μια προσευχή.
Μου λέγαν δεν μπορείς
κι έτρεχε το δάκρυ
το δάκρυ
της ψυχής.

Σαν έβγαινε ουράνιο τόξο
μου λέγαν δεν μπορείς
χρώματα να μετρήσεις.
Ειν αλλουνών ζωή
όνειρο η παλέτα
λέγαν..τα χρώματα...
Ειν ακριβά
κραγιόνια.
Τι θαρρείς τα χρώματα..........
μου λέγαν χίλια
χρόνια.

Σαν έβλεπα το φεγγάρι
μου σήκωναν ένα τείχος
ρίχναν γκρίζα σύννεφα
μου σφράγιζαν την
πόρτα.
Μου σφάλιζαν τα μάτια
κι όλο έλεγαν
Δεν ειν δικά σου
της γης
τ` άσπρα άτια.

Σαν έβλεπα τον Ήλιο
ρίχναν συρματοπλέγματα
αγκαθωτά τα κάγκελα.
Εκατομμύρια τις σκιές
με σάβανα κουρέλια
μου λέγαν
δεν μπορείς
Τον ήλιο ν` αντικρύσεις
δεν είν για τους
μικρούς.
Τούτης εδώ
της ζήσης.

Σαν έβλεπα τον Ουρανό
κι έλεγα..θα πετάξω,
θα γίνω περιστέρι
θα γίνω άσπρο σύννεφο
μια στάλα από βροχή.
Μου λέγαν!
Που είν τα φτερά σου..
που είν η
χρυσή σου σκάλα..
Μου λέγαν δεν μπορείς..
Μια χάντρα
ν` αργοκυλά
οργή διακίου
να μιλά.

Σαν έβλεπα την θάλασσα
κι ήθελα να ζήσω
στην αγκαλιά της να
βουτήξω.
Να` χω γαλάζιο πανωφόρι
σμαραγδένα τα πλουμίδια
να πάω τ` ονείρου μου ταξίδια
Μου λέγαν δεν
μπορείς.
Κι ήταν ο βρόγχος
το σκοινί
κι η φωνή μου
λίγη.
Δεν μπορώ...
αυτό το αποφάσισαν
οι εκλεκτοί
οι λίγοι.

Σαν έβλεπα την δημοσιά
είχε όμορφα φώτα
πλατιά , του πόθου μου
τη στράτα της λαχτάρας .
Είχε παρτέρια γιασεμιά
είχε παιδιά του δρόμου
είχε μια κούκλα
με φουρρώ.
Σπαθιά γυαλιστερά
σ` ατσάλινα
θηκάρια.
Μου λέγαν..
δεν μπορείς.
Έκοψα όλα τα λουριά
και πήρα τα ξινάρια!

30--1--2018
Αδαμοπούλου Γεωργία.................(..Μεταφορικό...είναι καλέ!! )

Δημοσίευση στο stixoi.info: 30-01-2018