Η ζωή μου

Δημιουργός: Ηλίας Θαλαμέας

Χαιρετώ σας

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΟΥΤΕ ΣΤΟ ΠΙΟ ΤΡΕΛΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ

Πίσω στο χρόνο ταξιδεύει το μυαλό
και όσα ζήσαμε μαζί πάλι τα ξαναζώ
ότι πιο ωραίο στη ζωή μου είχα δει
αγαπημένη μου ήσουνα εσύ.


Ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο
δεν είχα φανταστεί
πως θα με ήθελες, πως μ’ έχεις ερωτευτεί
εσύ
η πιο όμορφη σ’ ολόκληρη τη γη
εσύ απ’ όλες η πιο ιδανική.


Κάθε φορά που σε κοιτάζω,
σα τη πρώτη τη φορά σε θαυμάζω
Κάθε φορά που σ’ αγκαλιάζω
σα τη πρώτη τη φορά τρεμουλιάζω.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή,
μαζί σου είναι μοναδική.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή,
σε ερωτεύομαι ξανά, ξανά, ξανά
απ’ την αρχή.

Ούτε στο πιο τρελό μου όνειρο
δεν είχα φανταστεί
πως θα με ήθελες, πως μ’ έχεις ερωτευτεί,
εσύ η πιο όμορφη σ’ ολόκληρη τη γη,
εσύ απ’ όλες η πιο ιδανική.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή,
σε ερωτεύομαι ξανά, ξανά, ξανά
απ’ την αρχή.
Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή,
μαζί σου είναι ολόκληρη ζωή.



ΣΤΟ ΛΑΓΚΑΔΙ ΤΟΥ ΦΟΝΙΑ

Στο λαγκάδι του φονιά
τη μικρή ακρογιαλιά
σε γνώρισα
γυμνή στο βράχο καθισμένη

Με τα ξανθά, μακριά,
στου φεγγαριού το φώς χρυσά,
μαλλιά σου’ν σκεπασμένη.


Ήταν μεσάνυχτα βαθιά
γύρω τριγύρω ερημιά
και συ
εικόνα μαγική
κι ονειρεμένη

Στο λαγκάδι του φονιά
τη μικρή ακρογιαλιά
σε γνώρισα
γυμνή στο βράχο καθισμένη

Με σιγανή, βραχνή,
τρεμάμενη φωνή,
σε ρώτησα
αν ήσουν στοιχειωμένη

Γύρισες με κοίταξες
σε γλώσσα ξένη μίλησες
μου άπλωσες το χέρι

μ’ αγκάλιασες
με φίλησες
σε κόσμους (ή – σε δρόμους) μαγικούς
μ’ οδήγησες
μ’ έκανες δικό σου



ΑΠΟ ΤΗΣ ΜΑΝΗΣ ΤΑ ΠΕΤΡΙΝΑ ΧΩΡΙΑ

Όσο πιο μακριά,
τόσο πιο καλά,
θα ζούμε

εγώ απ’ της Μάνης τα πέτρινα χωριά
και συ απ’ τη Παλιά τη Κηφισιά
πως ήταν δυνατόν να τα βρούμε

Πως καρδιά μου να ταιριάξει
το ψωμί κι η ελιά
με τα μενού τα γαλλικά,
πως να ταιριάξει η ξερολιθιά
με τις πισίνες και τα σπα,
πως;

Η αλήθεια είναι πως μ’ αγάπησες,
όπως σ’ αγάπησα και ‘γώ
αληθινά, δυνατά...

μα πως ψυχή μου
να ταιριάξει η μαγκιά
με δεξιώσεις και γκαλά,
πως;

Όσο πιο μακριά,
τόσο πιο καλά,
θα ζούμε

εγώ απ’ της Μάνης τα πέτρινα χωριά
και συ απ’ τη Παλιά τη Κηφισιά
πως ήταν δυνατόν να τα βρούμε

Η αλήθεια είναι πως μ’ αγάπησες,
όπως σ’ αγάπησα και ‘γώ
μα όσο κι αν σ’ αγαπώ
στο δικό σου κόσμο δε χωρώ
γι’ αυτό λοιπόν αποχωρώ!


ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΕΣΕΝΑ

Άπλωσα το χέρι να σ’ αγγίξω,
με χάδια και φιλιά
με λόγια αγάπης τρυφερά
να σε ξυπνήσω ...

και μετά
να σε πάρω αγκαλιά
να ενωθούνε τα κορμιά
(να λυόσουν) στου πάθους τη φωτιά
να γίνουν ένα
θέλω μόνο εσένα!

Όπως η έρημη η γη
θέλει τη βροχή,
όπως το αδέσποτο σκυλί (ή – το αδύναμο παιδί)
θέλει τη στοργή,
εγώ θέλω εσένα, μόνο εσένα!

(Χωρίς εσένα η ζωή μου δεν έχει νόημα κανένα,
όλα γύρω μου φαντάζουν μουντά και ξεφτισμένα,
χίλια κομμάτια η καρδιά μου
στους ανέμους σκορπισμένα .....
χωρίς εσένα.)?


Άπλωσα το χέρι ... να σ’ αγγίξω,
με χάδια και φιλιά
με λόγια αγάπης τρυφερά
να σε ξυπνήσω ....

μα δεν ήσουν πουθενά,
όνειρο έβλεπα ξανά,
και πήρα πάλι αγκαλιά
τη μοναξιά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 23-05-2018