Χτυπούσαν οι καμπάνες της Κολάσεως

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα ( τυχαίος ο τίτλος) μεγάλη ημέρα σήμερα, ο Τραμπ με τον Κιμ...σώζουν την ανθρωπότητα!! τώρα αν διαγκωνίζονται ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία για τα συμφέροντα μου! και αγωνιούν....ναι είμαι αχάριστη, τόσο μέλλον πως να το αντέξω? μου έπεσε λίγο βαρύ, sory.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Έμπαζαν οι τσιμέντολιθοι
έμπαζαν στην ψυχή μου,
σαν άρχιζε η βροχή
Χτυπούσαν οι καμπάνες
της κολάσεως,
Κι έπαιζε μια μουσική
αργόσυρτη
φτηνής παραστάσεως.
Ένας αμανές ανυπαρξίας
για τα φεγγάρια
που είχαν καιρό σβήσει.
Κι είχε στο πάτωμα, μισό μέτρο νερό,
όλη τη μούχλα, για μια ζήση.

Πάνω στην ομορφάδα του κόσμου
όταν πύρωναν οι τσιμεντόλοιθοι
κι έβραζε η λαμαρίνα
κανείς δεν ήταν εκεί
μήτε θεός, μήτε άνθρωποι.
Τότε που τα ρούχα γίνονταν ροζ
στην μπουγάδα της απόγνωσης.
Τ` άπλυτα σας συνάνθρωποι,
ως και τα σπουργίτια ήταν αλυσοδεμένα.
Σαν λέγαν....τα καημένα
Ένα μικρό παιδί, ένα τρυφερό κλαδί
είχε ξεχάσει τ` άστρα.
Μια σκοτεινή παρένθεση , φτάνει!
Να γίνει ο άνθρωπος θεριό!
ότι καλό υπάρχει στην ψυχή
να γίνει μόνο κακία και μίσος.
Η εγκατάλειψη ένα γραμμάτιο
που θα ξοφληθεί χρόνια μετά.
ήταν θεόρατος ο τοίχος.

Είχε στερέψει η πλάση από κούκλες
μήτε θεός, δεν έκανε στάση.
Τα πετεινά του ν` αγκαλιάσει.
Στο ρέμα ξεδίψαγαν τα πουλιά.
Κι` έμεινε το κελαίδισμα θύμηση
να ξεπλύνει τόνους λάσπη
και σκουριά.

Λίγη αρμπαρόριζα, λίγο θυμάρι
μια αγκαλιά αγιόκλημα
απ` τη δοκιμασία να πάρει.
Σαν ο άνθρωπος θέλει.
Όταν ο άνθρωπος αγαπά.
Κρατά στη μνήμη τα πουλιά,
λευκά στα ουράνια ένα σμάρι.
Έχει συγχώρεσης
το δάκρυ.
Να` χει στη καρδιά φιλιά
ως των οριζόντων
την άκρη.

12-6-2018
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-06-2018