Οι μέρες πυροστιάς

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, σκέφτομαι ότι ζούμε έναν εννιάχρονο πόλεμο, αλλιώτικο σαφώς από τους άλλους, μα ας σκεφτούμε πόσες χιλιάδες θύματα έχει,άλλα που ξέρουμε κι άλλα που δεν τα ξέρουμε, το να αντιστέκομαι δεν με καθιστά γραφική η οτιδήποτε άλλο.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Και βγήκε η κούραση βαριά
στα λασπωμένα πόδια μας
χώμα κόκκινο βαθύ
κυλούσε σαν ποτάμι.
Μια λάσπη αιώνια
μια λάσπη αιώνων.
Να βουλιάζει η ζωή
και τ` όνειρο.
Σαν λες, ας στεγνώσουν Θεέ μου
οι λασπουριές της πλάσης.

Μια κούραση βαθιά
κει στην χωμάτινη σκάλα
που τόσο νόμιζες ότι την
είχες ανέβει.
Τόσο νόμιζες...και νάτα
τα σφελάκτρια, νάτα
τα συρματοπλέγματα.
Κι` ούτε ένα χέρι, να πιαστείς
στο ίδιο ανέβασμα πάντα .
Ίδια η αγωνία
ίδιος πνιγμός.

Βγήκε μια κούραση βαριά
κι` ήθελα τόσο να ξεχάσω,
ήθελα εκεί ψηλά αετός
να ήμουν, Να πετάξω.
Μου τραβούν τα πόδια, στη σκόνη
της σκουριάς στης
θέλω να φωνάξω
είναι πληγής.
Οι μέρες πυροστιάς.

Θεέ μου τούτη την λάσπη
πως να την μαζέψει ένα θνητός.
Πως να την στεγνώσει..ο θεός
να` βρεις τη δύναμη, ν` ανέβεις
εκεί ψηλά που ήσουν
κι έλεγες, είχες καιρό
μπορούσες να ζείς

Δυο χέρια καθαρά
κι ένα στρατί μ` αγάπη
να περπατάς στη δημοσιά
δίχως της γης τα σύρματα.
Δίχως ανθρώπινα ανώμυματα.
Σου λεν ζήτησες πολλά
εδώ έχει γλίνα, λασπουριά
εδώ, έχει σγκάθια το στρατί.
Γύρε λίγο εκεί στονίσκιο
της μουριάς
Και μην μετράς τα βήματα.
Δεν ειν τα ανθρωπινά
γιορτή.!

Σώπασε απόψε μην μιλάς
μην μιλάς πάλι.
Θα μιλήσουν οι μεγάλοι.
μην μιλάς, δεν έχει φωνή
Θά`σαι του θεού τ` αρνί.
Πάρα φόρα.. και σπάσε την Αυγή
τα τείχη που σε πνίγουν.
Πάρα φόρα σπάσε την πληγή
ονειρέψου μια γή
Στις λάσπες φύτεψε μια ροδιά
Δες τ` άνθια της, ανθίζουν.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-08-2018