το ξωτικό

Δημιουργός: liontari73, spilios

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Την μια πάω αντίθετα τη μια με το καιρό
κι η τράπουλα βγήκε σημαδεμένη
πως παλαντζάρω σκέφτομαι βαρκούλα στο νερό
κι όσους χάρτες κι αν κράτησα σκισμένοι.

Πως παίρνουμε αλήθεια μας του κόσμου τη ψευτιά
πως έγινε το ψέμα τους συνήθεια
πως γίνεται ο ίσκιος μας που μας ακολουθά
τις νύχτες να μας χώνεται στα στήθια.

Δεν ξέρω τι με πιάνει και όλο αναζητώ
τ΄ αερικά της νύχτας να μου πούνε
αν ξέρουνε τον άυλο κι αρχέγονο σκοπό
σε τόπο μυστικό αν τον κρατούνε.

Μήπως να το μετέφεραν φοίνικες ναυτικοί
ή αν στων πελάγων βούλιαξε τα βάθη
αν κάπου ίσως σώθηκε κλεισμένο σε κουτί
κρυμμένο και κανείς δεν το ‘χει μάθει.

κι ένα κοράκι που θαρρώ πως ήταν ξωτικό
μ΄ απάντησε μια νύχτα πως δεν ξέρει
κι αντί να το ρωτώ εγώ με ρώτησε αυτό
το τίποτα απ’ το ''εγώ'' διαφέρει?

Αυτό μου είπε και έφυγε και πέταξε μακριά
και βούλιαξε στ΄ ορίζοντα το χρώμα
ώσπου σε λίγο χάθηκε απ΄ των ματιών θωριά
με μια γεύση γλυκόπικρη στο στόμα
.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-09-2018