Έξοδος

Δημιουργός: vas, Βασίλης Τασόπουλος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Περπατούσα σ΄ ένα δρόμο της γειτονιάς μου
-ασφυκτικά περιτριγυρισμένο από πολυκατοικίες -
χωρίς διάθεση και σκεπτικός, όταν, σηκώνοντας
για λίγο το βλέμμα μου από το πεζοδρόμιο,
παρατήρησα πως σ΄ ένα μπαλκόνι, ισογείου,
οι ένοικοι εκείνου του διαμερίσματος
είχαν τοποθετήσει την τηλεόραση, εικοσιτόσο ιντσών,
ακριβώς μπροστά από την μπαλκονόπορτα,
με τέτοιο τρόπο μάλιστα που σχεδόν την έφραζε όλη.
Αμέσως το μυαλό μου πλημμύρησε από εικόνες
του σουρεαλιστικού κινηματογράφου
που πριν δεν καταλάβαινα τη σημασία τους
όσο κι΄ αν είχα προσπαθήσει και τώρα έτσι απλά,
χωρίς να σκεφτώ τίποτα, κοιτώντας μόνο τη πίσω μεριά
της τηλεόρασης που έφραζε την μπαλκονόπορτα, κατάλαβα το νόημά τους.
Ένιωσα αμέσως τι ήθελε να πει ο Μπουνιουέλ όταν στη ταινία του
“Το Φάντασμα της Ελευθερίας”, έβαζε τους ηθοποιούς
να κάθονται γύρω από ένα τραπέζι αλλά πάνω σε λεκάνες τουαλέτας
και να συζητάνε και αντίστροφα να πηγαίνουν
σχεδόν στα κρυφά και ένοχα για να φάνε,
σ΄ ένα μικρό δωματιάκι στο σχήμα της τουαλέτας,
κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα από τη συνάντηση στη τραπεζαρία.
Η εικόνα του “παράθυρου στον κόσμο” που είχε αυτό το διαμέρισμα
στη γειτονιά μου, μου εξήγησε περισσότερα
από όσα θα μπορούσαν να μου πουν ποτέ δέκα βιβλία
που θα ερμήνευαν με δυσνόητους ψυχαναλυτικούς όρους τα έργα του Μπουνιουέλ.
Σκέφτηκα πως όσο περνάει ο καιρός τόσο το “παράθυρο στον κόσμο”
γίνεται τηλεόραση, αντικαθίσταται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές,
αναπληρώνεται από τηλέφωνα και φαξ, καλώδια και πρίζες, δίκτυα και εντολές.
Ονόματα κομμένα στον όγδοο λατινικό χαρακτήρα μας εκπροσωπούν
και η πιο απλή και μία από τις πιο αναγκαίες ανθρώπινες πράξεις,
αυτή της επικοινωνίας των διαφορετικών μικρόκοσμων
που κουβαλάει ο καθένας μας μέσα του,
στροβιλίζεται μέσα σ΄ ένα πληροφοριακό λαβύρινθο δισεκατομμυρίων bytes,
χορεύει την μουσική σε Khz, αγαπάει τον giannisp@yahoo.gr,
τον βλέπει σε μορφή ¨jpg΄΄ και κάνουν ασφαλή έρωτα μεταξύ τους,
ενώ ο ένας βρίσκεται στη Τουρκία και ο άλλος στην Ελλάδα.
Οι δυνατότητες επικοινωνίας έχουν γίνει τεράστιες,
όσο καμία άλλη φορά στην ανθρώπινη ιστορία
αλλά ταυτόχρονα μένουμε όλο και πιο πολλές ώρες στα σπίτια μας
προκειμένου να περιδιαβούμε τις φωτεινές λεωφόρους
και τα σκοτεινά σοκάκια του internet και να βρεθούμε εκεί
άγνωστοι και απρόσωποι μεταξύ άλλων εξίσου άγνωστων και απρόσωπων ανθρώπων
πληκτρολογώντας κουβέντες δίχως συναίσθημα ενώ οι γνωστοί,
αγαπημένοι ή όχι, τηλεφωνούν ή μας επισκέπτονται όλο και πιο σπάνια
και τσακωνόμαστε μαζί τους ή αγαπιόμαστε αραιότερα.
Στρέφω το βλέμμα μου από την μπαλκονόπορτα με τη τηλεόραση
και κοιτάζω, ξανά κάτω, τα πλακάκια του πεζοδρομίου.
Μου φαίνονται σαν σκακιέρα. Κάποιος περνάει δίπλα μου.
Πύργος; Αλογάκι;
Κινούμαι αντίθετα και το παιχνίδι με προκαλεί.
Νομίζω πως ξέρω τη σωστή κίνηση που πρέπει να κάνω,
όμως νιώθω σαν απλό πιόνι που περιμένει την έξοδό του από το παιχνίδι
και έτσι, περιμένοντας, έβαλα την τηλεόραση μπροστά
από την μπαλκονόπορτα για να δω από εκεί τα γεγονότα
που εκτυλίσσονται στον δρόμο κάτω από το σπίτι μου,
στήθηκα μπροστά από ένα έγχρωμο μόνιτορ
με τους αγκώνες ακουμπισμένους στο τραπέζι του υπολογιστή
και έγραψα στον κειμενογράφο,
ξεχνώντας να γυρίσω τη γλώσσα στα ελληνικά,
μία λέξη : ainigma.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 01-08-2006