Τα παιδιά της Μήλου

Δημιουργός: john_karaha, ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΝΟΣ

Η Αλήθεια είναι ολόλαμπρο άστρο

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα παιδιά της Μήλου

Μια φούχτα εξατμισμένου σύννεφου, στη ρίζα της οδύνης,
τα ροδόφυλλα που αιωρούνται στο σύνορο της αυλής,
κεντούν το στιλπνό της προαιώνιας καταγωγής μας.
Τα παιδιά, εξερευνώντας, τους μυς απ΄το πρόσωπό τους,
θρυμματίζουν, την παραμορφωτική αρθρίτιδα της εξουσίας,
και κρύβουν στον κόρφο τους, το διεσταλμένο φως,
της τελευταίας ανύποπτης πολιτείας.
Τώρα δεν παραδίδονται, στα μετέωρα ευαγγέλια
πρωινού όρθρου. ετοιμάζονται για το εγερτήριο σάλπισμα,
του νευρώδη ιππέα, με το ανοιξιάτικο φυλαχτό
και το γυμνό μπράτσο.
Άκου πως κελαρύζει το υπέροχο εμβατήριο της ορμής,
πως ανοίγουν οι θύρες απ΄τις τρικυμισμένες αναπαραστάσεις,
που επαληθεύουν το φωτεινό μας σχήμα,
ρίχνοντας στην τεφροδόχο του χρόνου, την σκιώδη μορφή μιας αργοπορημένα μελανής φρίκης.
Στο μισάνοιχτο πλέγμα της μέρας, το παρελθόν έχει αφήσει τα ίχνη του,
σαν σκουριασμένο αγκυροβολημένο πλοίο.
Σχεδιάστε από τον ίσκιο της αταξίας, τα μεγάλα τείχη,
που θα φωλιάζουν χρυσόμυγες, και η ευλογία της γονιμοποιημένης μέλισσας.
Ιδού, το τρόπαιο που εξουσιάζει το βλέμμα της θάλασσας,
υπακούει στους βόμβους και στην λάμψη των δακρυσμένων ματιών,
ανοίγοντας τις πύλες που θα αναρρώσει το ρίγος του εξασθενημένου αγέρα.
Στους δυνατούς ώμους σας σηκώνεται το νέο ταξίδι,
στα ανοιχτά χέρια σας κρατάτε το διάφανο τζάμι για να περάσει ο ήλιος.
Στην ακτή του φωτός, το υπόλευκο της ομίχλης σαστισμένο και γονυκλινές εξατμίζεται.
Με βήματα μεγάλα αφουγκράζεστε το σάρκινο σφυγμό άγρυπνων πηγών,
οι πεταλούδες της αμφιβολίας αποσύρονται στους ίσκιους στις ερημιές,
στις ρημαγμένες χειρονομίες, της άρρωστης παλάμης.
Νέα ζωή μας αρμόζει, για να ακουμπήσουν οι επόμενοι ρήτορες
τον σφυγμό των βιβλίων,που θα διαβάζουμε αύριο.
Αγαπήσαμε τη θλίψη των παιδιών ,το μόχθο των φιλιών,
τις φλεγόμενες επιθυμίες, βυθίσαμε στις θαμπές
αγωνίες της ψυχής τις κυρτωμένες πλάτες
ενός επαίτη ουρανού, που ντύθηκε άχνη ανεμώνης,
απ΄τα γυμνά όνειρα μας,
Η ζεστή περηφάνια ζυγιάζεται ως λεπτή αχτίνα ασημένιου φωτός και ευωδιάζει σαν μύρο της πρώτης βροχής.
Τα άγρυπνα παιδιά κρατούν το κλειδί
που θα ανοίξει τα ματόκλαδα της πρόσοψης
του καινούργιου σπιτιού με τα ναυτόπουλα,
τις ζωγραφισμένες φωνές των αρχαίων,
με τα μαρμάρινα μαλλιά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 04-11-2018