Τα ασυνόδευτα του αέρα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, εύχομαι να έχετε ζεστασιά..........γιατί έβαλε και κρύο! σας ευχαριστώ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τα παιδιά τ` ανέμου
τα σγουρομάλλικα κρίνα,
περισσεύματα θεέ μου.
Της ζωής μας το κρίμα.

Τα πουλιά από το Πακιστάν,
δίχως μάνα και σπίτι,
δεν μιλούν, δεν ρωτάν
μήτε αγάπη!! τους λείπει.

Τα μελαχροινά στολίδια
στα κοντέινερ στο χώμα.
Έχουν βλέμματα ίδια...
κι` ορφανό ένα στρώμα.

Τρελά πουλιά το δείλι
κάπου σ` ένα Μαραθώνα.
Μ` ένα λιγοστό καντήλι
το φωτεινό μας τον αιώνα.

Τους γελάς, σε κοιτούνε
έχεις τύψεις χιλιάδες,
χρυσό τόπι ζητούνε....
κι έχεις πέτρες!! για αμάδες!!!

Τα παιδιά της λάσπης,
Ασυνόδευτα τα λεν!!!
οι πληγές της αγάπης
της ζωής μας, τα δεν!!

Κάπου κοντά, κάπου μακριά
κι` έβαλε θεέ μου κρύο!
είναι κάτι μικρά παιδιά
σπουργίτια, από ένα πλοίο.

Τα παιδιά τ` ανέμου
με τα λερωμένα χέρια
περισσεύματα, θεέ μου
των τρανών τα μαχαίρια!!

Σαν τα δεις μια Κυριακή
μια ελεημοσύνης!! μέρα.
Σε μια νέα φυλακή.
Τα ασυνόδευτα του αέρα.

Κόβεται η ανάσα, λυγμός.
Άνθρωποι!!! Τα περισσεύματα!!
Τούτος ειν ο νέος σωσμός
μην τα κοιτάς τα βλέμματα.

Δεν τα είδες, εαυτέ
ίσως , στις βραδινές ειδήσεις....
Δεν τα συνάντησες ποτέ...
μον το κερί, μην σβήσεις

Αμάδες...παιχνίδι με λείες πέτρες που παίζαμε παιδιά τη δεκαετία του 70..

14-12-2018
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 14-12-2018