Το πρώτο μου αντίο

Δημιουργός: ΑΝΤΗΣ

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Κόκαλα κρέμονται στου σπιτιού τα καρφιά
Και χωριστά τ'ανθρώπινα εργαλεία
Συνεχίζω την αθέατη ζωή μου στα σκοτεινά
Με γαλήνιο χτυποκάρδι και μυσταγωγία

Στενεύει ο τόπος είναι ο κόσμος μακρυνός
Θέ μου τι σκοτεινιά,χωρίς να με σκοτώνει
Ποιος κομματιάζει ακόμα τ'ασημένιο φώς
Ποια πυρκαγιά ατάραχη με καίει και μεγαλώνει

Ακούστηκαν κιόλας οι πρώτοι πυροβολισμοί
Μα δεν είμαι μελλοθάνατος στη στερνή μου μάχη
Δύναμη τόση μεσα μου που αστράφτει σιωπηλή
Συνεχίζει τον αγώνα μου στου καημού τη ράχη

Δεν σταματάω στον έβδομο δεν μπαίνω στις ρωγμές
Κάθε φορά ξαναγυρνάω έχω τόπο να γυρίσω
Οδό και αριθμό σπιτάκι στις κατω γειτονιές
Εκεί που ανήκω προσπαθώ να ξεχωρίσω

Ποιους διαβάτες να ρωτήσω ναβρω ακρη να χαρώ
Μοιράζω την καρδιά μου το τσιγάρο μου στα δύο
Και να που ξαναλέω ένα στίχο μου παλιό
Σιγά σιγά θα ψιθυρίσω το πρώτο μου αντίο

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-12-2018