Ο Βίκτωρας και η Μαντόνα

Δημιουργός: Νικηφόρος Μελάς, ΓΡΥΠΑΡΗΣ Μ. ΑΝΤΩΝΗΣ

Ζήτω αδέσμευτος να εκφράζομαι ελευθέρα μπορώ; Κι από σας κανείς δεν την ορίζει, κι από σας κανείς δεν την κρατεί την ακέρια Δικαιοσύνη και την ακομμάτιαστη Αρετή• Γιατί σέρνουν όργητες και µίση πάντα, εσάς δεξά κι εσάς ζερβά. Κωστής Παλαμάς

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα και ο εγκληματίας το εκτελεί! Βίκτωρ Ουγκό.

Ο Βίκτωρας και η Μαντόνα

Σιωπά γλυκέ μου ποιητή και τ’ουρανού τ’αστέρια
τραχιά ξυράφια έγιναν που σφάζουν το κορμί μου,
και τρέχει το αίμα γάργαρο να ξεπλυθούν τα χέρια
στ’αγρίμια που προσεύχονται στα βάθη της ερήμου!

Σ’ άκουσαν και τα σύννεφα σ’ ακούει ο Σηκουάνας
και ‘ρίξαν μια χρυσή βροχή που γίνεται τραγούδι,
πικρό τραγούδι αργόσυρτο θρήνος μικρής τσιγγάνας
που της εκάψαν το ακριβό και θαυμαστό λουλούδι!

Δεν είμαι πλέον ζωντανή καυτό αίμα να αναβλύζει
καμένες πέτρες δαίμονες κι άγαλμα μαρμαρένιο,
φύσα γλυκέ μου Ζέφυρε λίγη δροσιά μου αξίζει
μου καίγονται τα σωθικά κι ότι είχα κρυσταλλένιο!

Μαντόνα ποθοπλάνταχτη και πετροσκαλισμένη
την μέρα πριν την ζήσουμε αγκαλιαστοί περνάει,
μου έμεινες έρμη μοναχή σαρανταπληγιασμένη
κι όσο σε βλέπω με πληγές το στήθος μου πονάει!

Τις πύρινες οι λαβωματιές τις ψάχνει το φιλί του
στο πέτρινο χαμόγελο στα φλογισμένα χείλη,
να τις φιλήσει κι ας καεί στενάζει στο κελί του
απ’ την φωτιά που φούντωσες στις 15 Απρίλη!

Α. ΓΡΥΠΑΡΗΣ

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-05-2019