Αχ! και να'ξέρες Μάνα

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα σ` όλες τις μανούλες στο περιβολάκι.......Ένα γράμμα ψυχής στα περβόλια, στέλνω και εγώ, σας ευχαριστώ πάντα.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Πόσες φορές δεν ένοιωσα το δάκρυ σου
κι` ας μην κύλησε ποτέ, δικέ μου σταυραετέ.
Πόσες φορές δεν πεθύμησα το χάδι σου.
Αχ! και να` ξέρες μάνα....
Πόσο μα πόσο πολύ μας είχε λείψει,
σχοινί στο λαιμό αγαπημένη.
Κλαράκι ήσουν, ξερός βασιλικός, ήσουν
μια φιγούρα μέσα σ` ένα μαύρο τσεμπέρι
γριά από πάντα, με πέντε στερημένα κούτσικα.
Πόσες φορές δεν ήθελα να είμαι άρρωστη!
να ψήνομαι! γιατί μόνο τότε μ` έπαιρνες να
κοιμηθώ μαζί σου.
Δεν ήξερα τότε να σου πω για τα καρφιά!
Δεν ήξερα, να φωνάξω. Αγκαλιά!!
Στην πέτρα ,στα στουρνάρια, στα διάσελα,
όλα! φωνάζαμε. Μάνα! μάνα! μάνα!
Μα τα ξεραμένα χέρια σου, δεν ήταν ποτέ δική μας
περιουσία, ήταν του κουβά για το ...κοκολόι!!!
που μ` αυτό μας ανάστησες.
Πόσες φορές, δεν λαχτάρησα τον κόρφο σου...
Αχ!! να` ξέρες καλή μου μάνα.
Και περνούσαν οι καιροί, έτσι ξερός, απότιστος,
δενδρολίβανος! ήσουν πολύτιμη μου.
Μα ήταν μακρύς ο δρόμος μέχρι να το καταλάβω,
μεγάλη η πορεία.
Γεμίσαμε πληγές και καρφιά, συμπόνιας βλέμματα!!
Τα καημένα!!! της Μαρίας.
Όλα τα είδα ακριβή μου κι ήμουν μόνο 7-8 χρονών.
Μίσησα τα βλέμματα της ελεημοσύνης!! της ψεύτικης
συμπόνιας!
Ναι, μου έλειπες!! μα όταν ήσουν εκεί στη σπηλιά και στα
χάρβαλα σπίτια αργότερα, ήσουν αετός περήφανος!!
αγράμματη μα τόσο γραμματιζούμενη, τόσο έξυπνη!
Σε καμάρωνα ψυχή μου....
Κι` αγάπαγες τόσο τα γράμματα!! μάνα.
Περνούσαν τα χρόνια σαν νερό, μέχρι ν` ακούσω το τραγούδι
της Χαρούλας ( Με πήρες κάποτε απ` το χέρι )
Δεν αναρωτήθηκα πια, πόσο πολύ με πλήγωσε εκείνη
η μαύρη φιγούρα, δεν αναρωτήθηκα γιατί ποτέ δεν πήγαινες
στην εκλησσιά εκεί δίπλα μας, όπως πήγαιναν όλες οι καλές
γυναίκες του χωριού, μόνο θυμήθηκα...ότι δεν είδα ποτέ Νεωκόρο,
Ψάλτη , Παπά να`ρθει στην σπηλιά κρατώντας έστω ένα μπουκάλι λάδι.
Κάπου εκεί τσακώθκα και με τον Θεό, αναλογικά λίγο!! τσακώθηκα.
Πονάει η συμπόνια μάτια μου, πονάει σταυραετέ μου.
Θά` θελα να`σουν εδώ, να σου πω όσα δεν σου είπα,
να σου διαβάσω μια γραφή, να σου χαιδέψω τα μαλλιά!!
Μια αιωνιότητα και επτά ημέρες.
Και να σου πω......Δεν πειράζει Μάνα, σ` ευχαριστώ.
Είναι ωφέλιμες της ζωής οι ξέρες.
Είμαι πολλά χρόνια κι` εγώ μάνα, μάνα.
Όσο χάδι δεν μου δώσες.
Το έδωσα μαζεμένο!!
Να μην του μείνει κανένα αγκάθι!
Να τραγουδά ευτυχισμένο.

Κοκολόι........μάζεμα τις ξένες ελιές όσες είχαν μείνει στο χώμα

12-5-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-05-2019