«ήρθαν να την πάρουν!»

Δημιουργός: Νίνο Αυγέρης, Αντώνης

Η Ταφή της Γιαγιάς :(

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[align=center]30 - 10 - 2018 ώρα 3:26

Στην Ουλίτσικα τα σύννεφα μόλις που είχαν σκεπάσει τις κορυφές! Η γιαγιά μου έλεγε πάντα πως όταν μία μάγισσα πεθένει η Διώνη έρχεται με την μορφή βροχής και την παίρνει… το πρώτο σημάδι τα σύννεφα στις κορυφές!

«Έρχονται να την πάρουν!» προσφόνισα στον Μιχάλη την ώρα που ήμασταν στο αμάξι… έφτασα πρώτος απόλους στο χωριό. Είχε φορέσει τα μαύρα μου και άναβα το ένα έσβηνα το άλλο και πάλι από την αρχή! Τα μάτια μου δεν σταμάταγαν να βγάζουν δάκρυα και καμία φορά ερχόταν και το αναφιλητό! Ναι! Έχασα το στήριγμα μου! την γιαγιά μου, την δεύτερη μητέρα μου! ότι απέκτησα στην μέχρι τώρα μου ζωή μαγική και μη είναι από αυτήν! Ένιωθα πως όταν έρθει η Νεκροφόρα δε θα το αντέξω! Θα λυγίσω και θα λιποθυμήσω! Σε λίγη ώρα ήρθε, μαζί και το υπόλοιπο το σόι! Η Μάνα μου λυγισμένη και αυτή που έχασε την μάνα της! κανείς δε μιλάει! Μπήκαν όλοι στην Εκκλησία… εγω πίσω πάντα να πάρω την ανάσα μου, μέσα μου σπαράζω! Θα την δώ για τελευταία φορά και όχι ζωντανή, θα είναι ξαπλωμένη στο φέρετρο της και θα κοιμάται, γύρο της όμορφα λουλούδια και αυτή ποιο όμορφη από ποτέ, ήρεμη και γαλήνια και δε χαμογέλαει! Τραβάω την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο το πετάω πίσω μου και τραβάω μία τελευταία ρουφιξιά ζωής και μπαίνω μέσα κοιτάζοντας το πάτωμα! η Εκκλησία γεμάτη από ανθρώπους που την αγαπούσαν! Η μάνα μου καθόταν διπλα της! Ναι λοιπόν την αντίκρισα και εγω! Τώρα μπορώ να το καταλάβω! Χαμένος σε ένα χωροχρόνο, νομίζω ότι κουνιέται, αναπνέει, είναι ψέματα! Κανείς δε μιλάει…
Η Αθηνά μας ξεγελάει άλλη μία φορά, κάνει ότι κοιμάται και δεν ακούει… δε τολμώ να πάω κοντά, ο Μιχάλης με πιάνει από το χέρι για να μη πέσω και με βάζει στην καρέκλα… σχεδόν δε μπορώ να πάρω ανάσα! Το βλέμμα μου καρφωμένο μία στην μάνα μου, μία στην γιαγια μου και μία στον Μιχάλη. Η περνάω μία στιγμή ανυπαρξίας, ποιος ειμαι, που είμαι , είναι όλα ψέματα! Έχω χάσει την αίσθηση του χρόνου εκείνη την στιγμη!!!! Μια στιγμή ήρθε και ο τελευταίος ασπασμός, τράβηξα κοντά στην μάνα μου πιάνοντας το χέρι να πιάσω την δύναμη της να συνεχίσω! Πάω όσο ποιο κοντά στο φέρετρο και την κοιτάζω στα κλειστά μάτια… συνειδητοποιώ η γιαγιά έφυγε, βγάζω μία πνοή της ζητάω συγνώμη, φιλάω μόνο την εικόνα της ανάστασης και έπειτα δε θυμάμαι, όλα έγιναν τόσο γρήγορα τόσο βιαστικά. «Το κοριτσάκι μου έφυγε» έλεγε η μαμά μου. Από την μία στιγμή στην άλλη βρεθήκαμε στο νεκροταφείο. Το τελευταίο χώμα ρίχτηκε επάνω στην γιαγια… ναι λοιπόν η τελευταία εικόνα ήταν ένα μαντήλι λευκό και το λάδι στο προσωπο της που άξαφνα πήρα την τελευταία της χοή και το παράχωσα στην τσέπη του Μιχάλη, «Νεκρόλαδο και χοή της γιαγιάς, ποιο ευλογημένο λάδι από αυτό δεν υπάρχει! Αυτό δε κάνει κακό! Μόνο καλό!» είπα! Έριξα μία χούφτα χώμα και έγυρα προς έναν άνθρωπο, η μανα μου ήταν; Ο Μιχάλης; Δε θυμάμαι το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι άρχισε ξαφνικά να κάνει κρύο και μετά ο ουρανός έκλεγε! Τώρα κλαίμε όλοι!, φωνές ουρλιαχτά και γοερό κλάμα δίχως σταματημό!

[/align]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 22-05-2019