Το γένος της Γης

Δημιουργός: Skylight, Σταμάτης Βαρσάμος

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Μπερδεμένες ειν΄ οι σκέψεις στο δικό μου το κεφάλι
τη σιωπή παρακαλάω… για να με λυτρώσει πάλι
κλείνω ερμητικά τα μάτια, να μην ψάχνουν για εξηγήσεις
ήσυχα έξω απ το χρόνο θέλω να λίγο να μ’ αφήσεις

Μες στη φυλακή του τώρα, με λειψά τα δεδομένα
γράφω λέξεις, σβήνω λέξεις, με τη μούσα μου για πένα
δε μ’ αρέσει να με κρίνουν και για αυτό ποτέ δε κρίνω
την αλήθεια τη δικιά μου, με ποιήματα σας δίνω

Ας αφήσουμε τον ήλιο στη σωστή του τη πορεία
και ας δούμε τον πλανήτη που χει τόση σημασία
γιατί εμείς αυτόν θα βρούμε, σε αυτό θα περπατήσεις
έτσι λογικά θα πρέπει… συνεπώς να τον γνωρίσεις.

Γη τον έχουμε ονομάσει (απ το είδος των ανθρώπων)
και χωρίσαμε τα μέρη, κατά… πίστη / χρώμα …τόπο.
Στη μεγάλη μας πορεία και στο πέρασμά των χρόνων
κυριάρχησε το γένος κι έγινε φορέας των νόμων

Κατά τόπους, κατά πίστη, και κατά κυρίως χρώμα,
άνθρωποι μα και ομάδες είχαν μεταξύ τους κόντρα
«μάχες» όπως ονομάζουν κατά κόρον στα βιβλία
όπου οι άνθρωποι εφεύραν για την υστεροφημία

Όποτε αυτό περνούσε άρχιζε μία φιλία
το εμπόριο ανθούσε, τ’ αγαθά σε αφθονία,
έτσι είχε βρει το χρήμα, να χωρίζει και τις τάξεις
πια στο γένος του ανθρώπου, μπήκανε και κατα-τάξεις

Ρόδα είναι και γυρίζει, καλοκαίρι με χειμώνα
διαρκεί μέσα στο χρόνο, ίσως και να ζει, αιώνια
έτσι απ αυτό το γένος (από πάντα αν το ψάξεις)
άνθρωποι μα και ομάδες, έκαναν τα λόγια πράξεις.

Και μιλώ για φιλοσόφους, για δασκάλους και προφήτες
για ιστορικούς, για τέχνες, φυσικά και για τεχνίτες.
για όποιο έψαξε να αλλάξει το μικρόκοσμο που ζούμε
για όποιον είπε την αλήθεια που δε μάθαμε να ακούμε.

Δίχως να χυθεί σταγόνα, δίχως να χυθεί το δάκρυ,
μαθηματικά, χημεία, στις γωνιές όλου του χάρτη
έρευνα για την αλήθεια, ιστορίες για την ψυχή
τέχνες, ποιήματα, εικόνες… ένας ύμνος για ζωή.

Μα οι άνθρωποι ξεχάσαν τη κοινή τους την πορεία
κι έτσι κατά τόπο / τρόπο… ξεχωρίζουν τα σημεία
λες και παίρνουμε αξία απ του παρελθόν τις πράξεις
και χωρίζουν τα μνημεία κατά χώρα κατα-τάξεις…

Σαν να ξεχωρίζουν όλοι, να διαφέρουν από κάτι
λες και έχει σημασία για το μόχθο του εργάτη.
Ξεχωρίζουν, όπως όλοι, τον εαυτό τους απ τα ζώα
που κι αυτά με την σειρά τους τα περνάνε για αθώα.

Πάντοτε αλλού στραμμένοι, στο μικρόκοσμο που ζούνε
την ουσία προσπερνάνε, την πορεία την ξεχνούνε
και παλεύουν μες στα χρόνια, όλοι, εναντίων όλων
ένα γένος βασιλιάδων, υπηκόων και απογόνων.

Στο πλανήτη που σας είπα, κατοικεί αυτό το γένος,
που ‘χει στη ψυχή αγάπη, μα και στη καρδιά του μένος
πρόωρα, μόνο για λίγο, αν δε κάνει να αλλάξει…
αν οι άνθρωποι δε κάνουν, λίγα από τα λόγια πράξη.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 05-06-2019