Μες στα χρυσά τα υφάδια του

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, μπήκα στο πειρασμό να γράψω για.... τους μισθούληδες που έκαναν φτεράκια αλλά, συμμαζεύτηκα για σήμερα, να μου είσθε καλά.!!

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Τον έρωτα που ξέρω εγώ
θαρρώ, κάπου έχει κρυφτεί
όταν τον είχα αρχηγό
φοβόμουν μην χαθεί.

Πέρασαν χίλιοι χρόνοι
τον προσκυνούσα ευλαβικά
κι έλεγα, ας πληγώνει
ας μου ζητάει δανεικά.

Τρελός ήταν οδοστρωτήρας
άφησε τα σημάδια του
ο έρωτας...της μοίρας
με τα χρυσά τα υφάδια του.

Γερνώ και δεν τον ξεχνώ.
Πως γίνηκε όλος, αγάπη!
και τα σημάδια φέρω
στης θύμησης τα πάθη.

Ο έρωτας ο ποταμός
που κάποτε στερεύει!!
Στη καρδιά ένας καημός
στο γέρμα! δεν μαγεύει.

Σαν θα γινεί αγάπη
στάξε ένα δάκρυ ακόμα
για το ένα το αγκάθι
στου καθενός το στρώμα.

Ο έρωτας της μουσικής
σ` ένα γλυκό ταξίμι
ήλιος ζεστός της Κυριακής
ασημοχρυσαφί μπρισίμι.

Χάθηκε κάπου, ξαφνικά
κι όλο μιλά η αγάπη
δεν σου γυρεύει δανεικά
ούτε παλάτια κι` άνθη.

Τον προσπέρασες αλήθεια...
είχες άραγε αρκετό!!
Σαν μιλάει η συνήθεια
σ` ένα χέρι που ειν ζεστό.

Αχ!! έρωτα! μην μιλήσεις
γιατί φωνάζει η αγάπη!
Την πόρτα ερμητικά να κλείσεις.
Μην δουν το ένα σου δάκρυ!

Αδαμοπούλου Γεωργία
18-7-2019

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-07-2019