Τον έρωτα, μες σε σταυρό

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ένα ερωτικούλι...γιατί πολύ σας σκότισα, η μαγείρισσα, να μου είστε καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Θυμάσαι εκείνο το μεθύσι
σαν προσυνάγαμε το θεό
κι` είχε η νιότη ζωγραφίσει
τον έρωτα, μες σε σταυρό!

Κρύωνες κείνο τον Χειμώνα
ένα φανταράκι σαν τα άλλα
θα`λέγες πριν ένα αιώνα.
Σε κουκουλάκι ένα γράμμα.

Μήπως το κράτησες, αλήθεια
στην Αλεξανδρούπολη ένα βράδυ
σαν σε ζέσταινα στα στήθια
κι` έσταζε έρωτα το χάδι!

Σου`χα στείλει ένα γράμμα
που είχε μέσα την καρδιά
κι` έγραφε, πως είναι θαύμα
να`χει ανθάκια η ροδιά.

Στην Αλεξανδρούπολη στο λιμάνι
είχαμε σμίξει φως μου
σ` έρωτα τρανό σεργιάνι
σου είπα, είσαι ο εαυτός μου!!

Κι` ακουγότανε στο ράδιο
--Ποτέ δεν θα μπω σ` άλλο σώμα!
της ζωής μας το τετράδιο
είχε ένα φύλλο ακόμα.

Κρύωνες!! κι` η αγκαλιά
είχε αγάπη, να ζεστάνει
τότε που είμαστε παιδιά
κι` είχαν άλλοι το δικριάνι.

Να κόψουν, να θερίσουν.
Θεέ, πόναγε τόσο!!!
Σκόνη θρύψαλα ν` αφήσουν...
Άραγε, σκέφτηκαν πόσο?

Πόσο ορίζει τις καρδιές
η λογική των άλλων.
Έλεγα, αγάπη μου μην κλαις.
Στα πρέπει των μεγάλων....

Μας πήρανε και το φιλί
περνούσανε τα χρόνια
μια φλόγα είχαμε στο κερί
κι` έμεινε η κολώνια!!

Μια θύμηση, πικρή, γλυκιά
στα εμπορικά του κόσμου.
Στα πληγωμένα τα φιλιά
πονάει! η αγάπη φως μου.

Πόναγε χρόνια! μια ζωή
κι` ήρθε αγάπη άλλη
κι` έλεγε τότε η μουσική.
-Η αγάπη είναι ζάλη-

Ναι, αγαπήσαμε ξανά
μπήκαμε σ` άλλο σώμα.
Μα είναι κάτι δειλινά
που των ματιών σου χρώμα.

Ξεθώριασε, ίσως, δεν μπορεί
σαν κοιτάζω τ` άλλα μάτια.
Στο ράδιο παίζουν οι καημοί
για όσα μας γκρέμισαν παλάτια.

Ξεθώριασε, ίσως, μπορεί
και μένει μια μελαγχολία
κορμί, κορμί, φιλί, φιλί
στρειδάκια, για την ιστορία

Αδαμοπούλου Γεωργία
25-7-2019.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 25-07-2019