Mood of the day Δημιουργός: Angel of Light
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info Το κεφάλι μου πάει να σπάσει από την ένταση... από τη μια η δουλειά που έχω πέσει με τα μούτρα (αλλά πάλι είναι πολλά που πρέπει να γίνουν)... κι από την άλλη το αδιέξοδο που ζω... που δεν μιλάμε πια... μου λείπεις πολύ... και αυτό με πληγώνει, με θυμώνει, με σκοτώνει... γιατί δεν μπορώ να προσποιούμαι ότι δεν υπάρχεις... και δεν μπορώ να δεχτώ ότι ΟΛΑ ήταν χάλια μεταξύ μας... μέχρι την Παρασκευή (πριν την Κυριακή που μου έστειλες το τελευταίο σου μήνυμα) μιλούσαμε και γελούσαμε και έδειχνες ότι περνούσες καλά... όπως περνάνε οι φίλοι μεταξύ τους... και μετά... στροφή 180 μοιρών... Ρε συ... γιατί το κάνεις αυτό, σε μένα και στον εαυτό σου; Δεν γίνεται τη μια μέρα να μιλάμε και να μου λες ότι με αποδέχεσαι όπως είμαι και την άλλη να με πετάς έξω απ' τη ζωή σου λες και σου έκανα κάτι κακό... Θα ζήσω ναι... θα συνεχίσω να ζω όσο πιο καλά μπορώ... έκανες καλή δουλειά γιατρέ μου... το παλεύω να μείνω μακριά από την κατάθλιψη... δεν θα ξανα κυλίσω στον πάτο... κάναμε τόσο κόπο να φτιάξουμε τον νέο εαυτό μου... μου έμαθες να είμαι δυνατή και αυτό προσπαθώ να κάνω... να γελώ και να είμαι κοινωνική και να περνάω καλά... όσο καλά γίνεται... Δόξα τω Θεώ έχω πολλούς ανθρώπους που με αγαπάνε γύρω μου... ΑΛΛΑ πάντα θα μου λείπει ένα κομμάτι... αυτό το κομμάτι που έμεινε εκεί πίσω μαζί σου... κι όταν σκέφτομαι και προσπαθώ να καταλάβω πως φτάσαμε ως εδώ βουλιάζω στη μελαγχολία και μου τρώει τα σωθηκά ένα "γιατί"... Ξέρεις δεν έχει σημασία το είδος της σχέσης... όταν αγαπάς αληθινά κάποιον, είτε ως σύντροφό σου είτε ως φίλο σου, ο πόνος είναι ίδιος όταν αναγκάζεσαι να μείνεις μακριά του, να ζήσεις χωρίς εκείνον στη ζωή σου, να μην μπορείς να ανταλλάξεις μια κουβέντα, να μην ξέρεις αν είναι καλά, να μην μπορείς να του δώσεις την αγάπη που έχεις μέσα σου... και το χειρότερο είναι το να ξέρεις ότι αυτός επέλεξε να φύγει... γιατί χρειαζόταν κάτι άλλο, όχι εσένα... έκατσε μαζί σου όσο παραπάνω μπορούσε... έκανε πως περνούσε καλά γιατί λυπόταν να σου πει ότι πρέπει να φύγει... ότι για κείνον δεν υπάρχει πια λόγος να είναι εκεί... για να μην σε στενοχωρήσει... όχι γιατί σ' αγαπούσε και δεν ήθελε να πληγωθείς αλλά γιατί σε λυπόταν... Σου θυμίζει κάτι αυτό; Κι Εκείνη το ίδιο έκανε με σένα... και τώρα έκανες κι εσύ το ίδιο με μένα... Ίσως τώρα να μπορείς να μπεις λίγο και στη δική της ψυχολογία... πως είναι να είσαι σε μια σχέση/φιλία με κάποιον χωρίς να το θέλεις πραγματικά... και είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις ακριβώς και το πως νιώθω εγώ... γιατί εσύ δεν νοιάζεσαι ή τουλάχιστον έτσι θέλεις να πιστεύω... αλλά εγώ νοιάζομαι για σένα... και θέλω να είμαι μαζί σου, κοντά σου... σε μια γωνίτσα της ζωής σου... κι ας μην ξέρει κανένας ότι υπάρχω καν... σ' αυτό τον τόσο ψεύτικο διαδυκτιακό κόσμο... να σου στέλνω όλη την αγάπη που έχω για σένα με τις λέξεις μου... να σου γράφω ποιήματα που να μιλάνε για σένα σαν να είσαι ο ήρωάς μου, ο μικρός μου πρίγκιπας, ο Άγγελος μου... και στην τελική σαν να είσαι ο πιο καλός και αγαπημένος φίλος που είχα ποτέ μου... γιατί είσαι όλα αυτά... και πάνω απ' όλα είσαι ένας άνθρωπος που μίλησε στη ψυχή μου... που με βοήθησε να ξαναχτίσω τα χαλάσματα που είχα μέσα μου και να φτιάξω ένα κόσμο μυστικό που χωράει πολύ λίγους... εγώ κι εσύ ήμασταν αρκετοί... εκεί μπορούσαμε να μιλάμε, να γελάμε, να κλαίμε, να συζητάμε για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον, να συμβουλεύουμε ο ένας τον άλλον, να μοιραζόμαστε εικόνες απ' τον κόσμο μας... δεν σου ζήτησα ποτέ κάτι παραπάνω... ούτε ήθελα αντάλλαγμα για την αγάπη που σου έδειχνα... το ήξερα ότι δεν νοιώθεις το ίδιο και το είχα αποδεχτεί.... για μένα ήταν αρκετό ότι μου αφιέρωνες το χρόνο σου και ανεχόσουν το ότι εγώ σ' αγαπούσα με τον δικό μου τρελλό και παράλογο τρόπο... και ήξερες ότι έλεγα αυτά που έλεγα απλά γιατί έτσι ένιωθα και όχι γιατί περίμενα από σένα κάτι ανάλογο...έδειχνες να νοιάζεσαι για μένα... κι αυτό ήταν αρκετό.... Αυτό που ήθελα ήταν να ξέρω ότι είσαι καλά... ότι είσαι ευτυχισμένος... κάνεις πράγματα που αγαπάς... περνάς καλά με τους δικούς σου ανθρώπους... Ήθελα να χαίρεσαι κάθε φορά που μιλούσαμε... να χαίρεσαι γιατί κάπου στον κόσμο υπήρχα κι εγώ... η άγνωστη φίλη σου που μπορούσες να μοιραστείς μαζί της ότι βάραινε τη ψυχή σου... που θα σου χάριζε ένα χαμόγελο ακόμα και στις πιο γκρίζες μέρες....θα σε άκουγε προσεχτικά και θα προσπαθούσε να βοηθήσει... να αλλάξει λιγάκι τη διάθεσή σου... όπως έκανες κι εσύ για μένα.... Τώρα, το μόνο που θέλω είναι να βάλω τα κλάματα γιατί έφυγες κι άφησες πίσω σου ένα μεγάλο κενό... ένα κενό που δεν γεμίζει με τίποτα... που θα γέμιζε μόνο με το χαμόγελό σου.... Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-08-2019 |