Της Αγάπης

Δημιουργός: ειδεμή, curious Λαμπρινή Τενεδίου

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

2014


Της Αγάπης


Εκεί που είμαι θαμμένος-πλάι σε ξεραμένο χόρτο από πάγο κι από πύρα-
αιχμάλωτη η ψυχή μου,...όμως στο άπειρο κοιτάζει,σαν μαύρη πεταλούδα
- πίκρας-πόνου -που αναζητά τη μέγιστη αλήθεια,να μισεί ή ν'αγαπάει.


Η προσευχή που θά'ρθει από χείλη φιλημένα,είναι δρόμος που οδηγεί έξω,
-εκεί που ανήκω-πέρα από άδικη θανή κι ατέρμονο σκοτάδι-εκεί που λιώνω-
μέχρι η επιστροφή ξανά να με προφτάσει,μ'άλλα φτερά-αγγέλων-στης δέησης
τους ώμους,από στόμα αγαπημένο.

Να ξαναγεννηθώ απ'έκει,που αργοπεθαίνω,δεύτερος θάνατος της λήθης
-όσοι με λησμονήσαν-αποκοτιά,ανημποριά,γιά έλλειψη ελπίδας;Να τρανωθώ
κι από καινούριας γη τη μήτρα,πάλι να υψωθώ,λεύφτερος όπως ήρθα,πρώτη
φορά στον κόσμο,σε μητρική αγκαλιά στοργής,με τ'όνειρο να ζήσω σφιχτά
μές στην ψυχή μου κρατημένο.

Εκεί που κείμαι,άθαφτο το σκαρί μου...κι η πρώρα τσακισμένη,σαν χέρι υψωμέ-
νη που εξέχει,κράζοντας βοήθεια,σε μιά άκρη της ρύμης πλάι σε ξεραμένο χόρτο,
με μιά αχτίδα ήλιου-που γνωρίζει-σύντροφό μου,αχνά να ψιθυρίζει το μυστικό
μου: - Μονάχα λίγο ακόμα,μέχρι η επιστροφή να σε προφτάσει,μ'άλλα φτερά στο
χρώμα-αγγέλων-στης δέησης τους ώμους,...η μέγιστη αλήθεια,της αγάπης,πο-
λύχρωμη πεταλούδα και μέσα της ντυμένη τ'άσπρα,λεύφτερος όπως ήρθες
πρώτη φορά στον κόσμο,με τ'όνειρο να ζήσεις,σφιχταγκαλιασμένο.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 02-10-2019