Ήταν τα χρόνια της φωτιάς..( Στην συλλογή )

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου...έγραψα και για εμένα κάτι, δηλαδή έκανα ανέξοδη ψυχοθεραπεία! να μου είστε όλοι καλά.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Ξυπνώ πρωί και γράφω, στίχους, αράδες στο χαρτί........( ...Μες στη σπηλιά αγιοκέρι)...
κι` όταν τελειώσω θα`χω, στα χέρια μου γιορτή.
Βλέπω βαρκούλα στο γιαλό, της βάζω και πανάκι
τα πυροφάνια δεν ξεχνώ και του ψαρά μεράκι.

Γέμισα τα εσώφυλλα, όλο μουτζουρώνω στα βιβλία
κι` όλο βάζω τα εσώψυχα, για δράκους και θηρία.
Ξυπνώ, κοιμάμαι, σκέπτομαι, έχω αγκαλιά μια πένα
για έρωτες να μου μιλούν , στόματα στεγνωμένα!!

Σαν βγει ο ήλιος, χαίρομαι, κοιτώ ψηλά άσπρα πουλιά
γράφω για την πατρίδα, με πόνο στη καρδιά.
Σκέφτομαι, γράφω, ότι αγαπώ. Τα κούτσικα του κόσμου
στολίζω τη σελίδα, με κλωναράκια δυόσμου.

Έχω κόσμο, εγώ δικό μου! που τα μέσα μου λυτρώνει
στις παιδικές τις θύμησες....στο τοίχο..τον Κολοκοτρώνη!
Εγώ δεν ξέρω γράμματα, γράφω στη μάνα μου συχνά
ψηλά κει στα περβόλια, την βλέπω που γελά.

Μ` ένα μολύβι συντροφιά, κάνω ταξίδια στο φεγγάρι
κι` όλο γυρίζω και μιλώ, στο νιούτσικο γροθάρι.
Κει στην Αρχαία Μεσσήνη, ψηλώνω, γίνομαι αετός
κι` όλο φωνάζω..Ειρήνη και ζήτω ο Λαός!!!

Σαν σουρουπώσει γράφω, για τα δικά μου τα παιδιά
τα κυπαρίσσια μου όλα, του πλάτανου κλαδιά.
Γράφω για ένα τρένο, που` φύγε χθες αργά
ήταν το τελευταίο..μα αυτό δεν με λυγά!!

Έχω μελάνια και χαρτιά, η ακριβή μου περιουσία
σαν θαβ`ρω σκήτη και σπηλιά, κει στη Καππαδοκία
Ένα σταυρό θα κάνω, να φύγει το ένα μου καρφί
και στις ψηλές κορφές θ` αφήσω μια γραφή.

Δίχως στασίδια! θαρρετά, θ` ακούσω μια καμπάνα
η Μεταξούλα θα`ναι εκεί, που ήταν δεύτερη μάνα!!!!!
Είδα μια λέξη...στέγνωσα.. για έρωτα θα γράψω
εκείνον τον νεανικό κι` ίσως, μπορεί, να κλάψω.

Αν δω καθρέφτη του γελώ, --Τι? θέλεις χρόνε κλέφτη
τις ρυτίδες μου αγαπώ κι` όπως η νύχτα πέφτει.
Ανθάκια θα`χω, γιασεμιά, βασιλικό θυμάρι
θα`χω ψυχής ανασαιμιά, εδώ ψηλά, με το φεγγάρι.

Της αετοφωλιάς στολίδι, Και τι δεν γράφω η μάνα
για τούτο τ` αψηλό δενδρί, το μικρουλάκι στην αλάνα.
Έχε το Θεέ μου καλά, να τραγουδάει στο σαλόνι.
---Είναι ο Μπετόβεν μεταλάς!!Μάνα , και σε ψηλώνει.

Για όσους αγαπώ θα γράψω, να τους χαρίσω τις γραμμές
μ` αγάπη θα υπογράψω, των αισθημάτων! τις γραφές.

Κι` όπως νυχτώνει, σιγανά, μιλώ στο δικό μου ταίρι
με μια παράκληση ψυχής, ναρ`θει στο σπίτι με τ` αγέρι.
Έβαλε κρύο κι` η βροχή, πέφτει δυνατά στο τζάμι
μια λύτρωση κάθε γραφή κι` ένα ψυχής ροδάμι.

Εκείνης της μικρής ροδιάς, που`χε τ` άνθια ανοιγμένα
ήταν τα χρόνια της φωτιάς! και σωτηρίας, τα γραμμένα.

6-11-2019
Αδαμοπούλου Γεωργία

Δημοσίευση στο stixoi.info: 06-11-2019