Μήτε του δειλινού οι καμπάνες, Ν. Χικμέτ

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλημέρα φίλοι μου, ένα από τα ωραιότερα ποιήματα που έχω διαβάσει στην ζωή μου. Για σένα Ακρίτα κι` όχι μόνον.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Άλοίμονο, αλοίμονο σε μας, που ξεγελιόμασταν επί τόσους αιώνες!
Κρίμα σε μας, που σα δαδιά καήκαμε, σερνάμενοι σαν ερπετά,
χνάρια για να ξεκρίνουμε μέσα στα σκοτάδια να γονατίσουμε
....................................................................................μπροστά τους.

Ούτε συγχώρεση μήτε ευσπλαχνία μας έδωσε ο ουρανός
και στους σκλάβους που ανυπόφορα μοχθούσαν, δεν εδώσαν
ο Μωυσής, ο Ιησούς κι` ο Μωάμεθ παρά μια μάταιη μονάχα ευχή
κι` ένα ψευδόμενο λιβάνι, τον δρόμο δείχνοντας μυθικών
......................................................................................παραδείσων.

Ούτε τα πέντε ναμάζια, μήτε του δειλινού οι καμπάνες
δεν έσωσαν τους φτωχούς μεροκαματιάρηδες από τα δεσμά τους.
Είμαστε πάντα οι σκλάβοι κι` έχουμε τ` αφεντικά μας πάντα,
κι` ένας τοίχος πάντα που τις καταραμένες του πέτρες μούσκλο
....................................................................................τις σκεπάζει,

έδωσε στα παιδιά του κόσμου δυο είδη πεπρωμένου....
αφεντικά ονομάζοντας αυτά και δούλους τ` άλλα.
Πάντα από τα τραπέζια τα βαρειά από ασήμι των αφεντικών μας,
απ` το κατάλευκο ψωμί κι` από τις κούπες με κρασί γιομάτες,
δεν πέφτει ψίχουλο ψωμί, στάλα κρασί για τον φαμέγιο.
Είμαστε πάντα σκλάβοι και σα βραδιάζη η πάσα μέρα
μόνο ένα ξεροκόμματο έχουμε να κουβαλήσουμε στο σπίτι.
Στη στέγη του σπιτιού μας κλαίει η βροχή την νύχτα,
και μόνο που τον ήλιο καρτερούμε για να μας ζεστάνη,
σαν τ` άρρωστα σκυλιά, που το` να χώνεται κοντά-κοντά στ` άλλο,
τουρτουρίζουμε μες στις κουρελιασμένες μας κουβέρτες.
Με το ινί βαρύ και με τον ασταμάτητο ιδρώτα,
με τον κασμά μας που αδιάκοπα μοχθεί στης γης τα σπλάχνα,
άνοιξεν ασυγκράτητη η καρδιά των μαύρων χωμάτων
κι` όπως γυναίκα νιούτσικη την ώρα του γάμου
στολίστηκε άνθη και κάρπισε το δέντρο που το λένε κόσμο.
Κι` όπως κάτω απ` το δέντρο αυτό πεθαίνουμε της πείνας,
τ` αφεντικά μας τριγυρίζουν δείχνοντας τα δόντια
και δρέπουν τον καρπό απ` το δέντρο έναν προς ένα.
Όλα τ` αφεντικά κι` οι αγάδες κι` οι πασάδες κι` οι εβλαγιάδες
ας` πάνε να πνιγούν στων αιώνιων σκοταδιών τα βάθη.
Στους δρόμους του φωτός των απλών ανθρώπων δεν υπάρχει
παρά μονάχα μια θρησκεία, μια πίστη μόνο κι` ένα δίκιο...
η δουλειά του εργάτη!!

Ναμάζια...οι προσευχές.

.................................................................(.Ούτε τα πέντε ναμάζια, μήτε του δειλινού οι καμπάνες)....το σωστό...

.............................ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ( 1919)

Ήταν μόνον 17!! χρόνων όταν το έγραψε.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 20-11-2019