Το κύκνειο άσμα μιας αγάπης

Δημιουργός: bobxaman, Μπάμπης Αμανατίδης

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

“Αφίλητη της ζωής μου, μεγάλη αγάπη, το μόνο που ξέρω
είναι ότι η ζωή μου απέκτησε εντονότερο ενδιαφέρον,
από τη στιγμή που σε γνώρισα”της έλεγε.
Δε γνώριζε τότε πόσο μαύρη ήταν η ψυχή της,
η καρδιά της ,για την ακρίβεια,γιατί οι ψυχές είναι αλώβητες
από τα πάθη των ανθρώπων.
Το διάστημα των τεσσάρων χρόνων κοντά της
ένιωθε ακατανίκητη επιθυμία και έπαρση.
Η έλξη της ήταν απερίγραπτη δεν ήθελε να την αποχωρίζετε.
Αγαπούσε τη μορφή της δεν άντεχε τις επίμονες αναβολές
και την άρνηση την καρδιά της να του χαρίσει.
Η συμπεριφορά του έγινε αντιληπτή στον περίγυρο
και απόρροια όλων ήταν η αδιαφορία για οτιδήποτε άλλο,
γι αυτόν υπήρχε μόνο αυτή.
Ένιωθε την αμηχανία των δικών του ανθρώπων
και την κατανόηση των στενών φίλων.
Το ενδιαφέρον του για τη ζωή επικεντρώθηκε μόνο γύρω από αυτή,
είχε ερωτευτεί παράφορα τη σχεδόν λυπημένη έκφρασή των ματιών της
με το φυλακισμένο πάθος που ήθελε να απελευθερωθεί.
“Τα μάτια σου είναι η πατρίδα του κεραυνού
το δάκρυ σου καταιγίδα το πρόσωπο σου η σιωπή που μιλάει,
καταιγίδα δίχως άνεμο ,θάλασσα δίχως κύματα
φυλακισμένα πουλιά σε φθαρμένα κλουβιά”
της έλεγε με ποιητική έκσταση κι αυτή φιλάρεσκα χαμογελούσε.
Το μυστηριώδες βλέμμα της περιέκλειε όλα τα πάθη
και τις επιθυμίες που είχε νιώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Αυτή του έδινε ώθηση για τη ζωή,ήταν αιτία και αφορμή για να ζει.
Όμως ένα πρωινό προς τα τέλη του Οκτώβρη τον εγκατέλειψε
Πως να ζήσει όταν δεν είναι μαζί του;
Πέρασαν σχεδόν εννιά χρόνια από την τελευταία φορά
και παρόλα αυτά η επιθυμία παρέμεινε έντονη.
Καταχνιά, υγρό το βρώμικο καλντερίμι,
κύβοι γρανίτη πατημένοι άξεστοι και τώρα γυαλισμένοι .
πατεί πάνω τους γλιστρά και πέφτει,όπως οι λέξεις
που αντάλλαξε μαζί της πριν το χωρισμό.
Τώρα γυρίζει απελπισμένος στα σκοτάδια της μοναξιάς
ψιθυρίζοντας στο αμετανόητο εαυτό του.
“Σημασία δεν έχει μόνο ν' αγαπάς, αλλά και ν' αγαπιέσαι”.
Έπασχε από έλλειψη νωχέλειας και ραθυμίας ,
ανήκε στην ομάδα των υπερκινητικών ατόμων
και τώρα οι σταγόνες της απονιάς πέφτουν πάνω στην καρδιά του
την ματώνουν αλλά δεν το νιώθει γιατί είναι κόκκινη.
το μαρτύριο τον διατηρεί ζωντανό.
“Πριν από την φρόνηση η ευτυχία
ή πριν από την ευτυχία η φρόνηση;”
σκεφτόταν χωρίς απάντηση να δώσει καμία.
Η υπόκωφη βοή της παλίρροιας που όλο ανέβαινε
ερέθιζε τις ήδη καταπονημένες αισθήσεις του.
Υπόκρουση θολερού ήχου γραμμοφώνου ακούστηκε,
από ηχογράφηση παλιού ρεμπέτικου.
Πόσο πολύ την αγάπησε!!!
Τώρα έμεινε ανήμπορος και μόνος
συντροφιά με τη θύμησή της αποκομμένος .
Κοιμάται ύπνο αιώνιο στο ξύλινο κρεββάτι
και δίπλα του αυτή μετανιωμένη μοιρολογεί
σπαρακτικό τραγούδι αγάπης και χωρισμού
για τη χαμένη αγάπη που δεν ευδοκίμησε να ολοκληρωθεί,
για τα χαμένα χρόνια που δεν ξαναγυρίζουν.
Πέθανε κρατώντας στην καρδιά του ζωντανή
την ανάμνηση της γυναίκας που αγάπησε.
Πολλοί αποχώρησαν από την κηδεία λυπημένοι,
άλλοι με κρυμμένη χαρά επειδή δεν ήταν στη θέση του αυτοί.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 18-01-2020