και μηπως ποιο ον δεν εχει τον 'τροπο' του;

Δημιουργός: Ηypocrisy, γιουλη τσαμαλ

Του Πειρατη -μου- των ουρανων

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

[font=garamond][color=black]
Αυτο που λεμε δικο κι ειναι κοινο,
περιεχομενο εμφυτο της υπαρξης, μοναδικο
οπως καθε ζωη, εκφραζει διαφορετικα.
Και ολα δενουν, μαζι, συμπληρωματικα.
Επιτρεψε μου να το παρομοιασω με γατα,
που καμια δεν μοιαζει με καμια
Κι αν το λεμε και συνθετο, η απλοτητα σαν τα αιωνοβια δεντρα
ειναι πνευμα πολισχιδες, με μια πολυχρωμια
σαν του ουρανιου τοξου.
Αναποφευκτο η ψυχη, καποτε ολοκληρωνει
μεσα απο τον φοβο διχως την σκεψη του
Οπως μια σου περιπλανηση στο δροσερο κορφο της νυχτας,
της αποκοσμης με τους φιλευσπλαχνους θεορατους ισκιους
σαν μεσα σε απομεσημερο καφτερο καλοκαιριου
Μεσα μονο στην απελπισια σου, το απολυτο κενο μα και την αγαπη
ειναι η νεκρικη νυχτα θαλπωρη σου.
Η περιπλανηση σου, με τα ματια στα ποδια
στιγμες που δεν χωρα η αβυσσος στο σωμα
Κι εσυ να ξερεις, οποτε σου δινει γαληνη
αυτο που σε πηγε στην καρδια της νυχτας,
τελειωσε, παλι, δεν θα σε κυνηγησει.
Εμπιστευομαι το αγριο -απο- μεσα μας, αφου κλεινω τα ματια
οπως η γατα οταν κουρνιαζει πανω σου
Πιοτερο το αγαπαω με αναθεματιζω το ποναω
Φρενηρη οταν εκτος εαυτου μου κενταει τις σαρκες
απο απελπισια και να' μαι η αιτια
Και να αρρωστησω μια φορα δεν με αφησε
ουδεποτε μ' εβαλε σε υποψια
Το μονο που μπορω να πω με βεβαιοτητα
ειναι πως εγω το μολυνα κι οχι αυτο
Μην ζητας δεν εχω, να σου συγχωρησω τιποτα
τα ματια που κοιτω στον τοιχο θα μου λενε
Υπαρχει μια απιστευτη συνοχή, εμψυχωτικη,
αν απλα την ακολουθεις - αρμοζεις.
[font=garamond][color=black]

Δημοσίευση στο stixoi.info: 13-03-2020