Ταξιδιωτικό

<head ><meta HTTP-EQUIV=Content-Type CONTENT="text/html; charset=utf-8"><html><head><meta HTTP-EQUIV="Content-Type" CONTENT="text/html; charset=utf-8"><title>Ταξιδιωτικό</title></head><table width=100%><td width=100% valign=top><p><b>Ταξιδιωτικό</b><p>Δημιουργός: kin, <i>Γιωργος</i><p><i> Εξαιρετικά αφιερωμένο, σ'όλα τα παιδικά χρόνια που θάφτηκαν κάτω από τα μπαζωμένα ρέματα...Είθε νά'ναι ελαφριά η άσφαλτος που τα σκεπάζει...</i><p>Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info<p>Μουσική...<br />
Μαέστρο...<br />
Μια μελωδία νοσταλγική παρακαλώ...<br />
<br />
Φώς...<br />
Κύριε φροντιστά...<br />
τα φώτα στον αφηγητή παρακαλώ...<br />
<br />
Ευχαριστώ...<br />
<br />
Όπως καταλάβατε, αυτό που θα ακούσετε είναι μιά ιστορία.<br />
Μιά ιστορία που είναι παιδική.<br />
Και είναι κι αληθινή.<br />
Είναι ένα βίωμα και μια φούχτα εικόνες...<br />
<br />
Ήταν τότε που ΄μουν στα τέσσερα μου.<br />
Τα χρόνια εννοώ ε?<br />
Εδώ, σ'ένα δήμο στην "περιοχή πρωτεύουσης", όπως λεγόταν τότε.<br />
Εδώ που είμαι και τώρα,<br />
μόνο που τώρα, <br />
είμαι μέσα στην κονσέρβα.<br />
Για να παρκάρω το αυτοκίνητο, <br />
πρέπει να πάω ένα χιλιόμετρο μακριά,<br />
κι αν είμαι τυχερός και βρω, αλλιώς...<br />
<br />
Ενώ τότε ήταν αλλιώς, <br />
τότε, το πέρασμα ενός αυτοκινήτου, <br />
μπορούσε να γίνει και το γεγονός της ημέρας.<br />
Άσε που τότε δεν υπήρχαν ούτε σπίτια.<br />
Πέντε σπίτια στον δρόμο τον δικό μας,<br />
και τα επόμενα, πεντακόσια μέτρα μακριά.<br />
Και ενδιάμεσα, αλάνες, παντού αλάνες...<br />
<br />
Εκεί ήμουν στα τέσσερα μου,<br />
κι εκεί μεγάλωσα, στις αλάνες.<br />
Τι κι αν ήμουν τεσσάρων μόνο.<br />
Τότε οι γέροι μας, μας είχαν αμολυτά τελείως.<br />
Όλα τα πιτσιρίκια έξω, στις αλάνες...<br />
<br />
Εγώ βέβαια είχα και δυο αδέρφια μεγαλύτερα.<br />
Εκείνοι ήταν μεγάλοι, άντρες κανονικοί σου λέω...<br />
Αφού για να καταλάβεις, εκείνοι είχαν τα διπλά μου χρόνια.<br />
Θυμάμαι που με έπαιρναν μαζί τους...<br />
Ε, όσο μπορούσαν φρόντιζαν κι αυτοί.<br />
Με πρόσεχαν, δεν λέω, αλλά να...<br />
Ε είναι που'θελαν κι εκείνοι να παίξουν τα δικά τους παιγνίδια,<br />
των μεγάλων, κι εγώ ήμουν νιάνιαρο...<br />
<br />
Έτσι που λες, ήταν κάποιες στιγμές που μ'άφηναν μόνο.<br />
Να, όπως εκεί, πάνω από το ρέμα της Πικροδάφνης.<br />
Θυμάμαι, που πηγαίναμε όλοι μαζί στην πάνω όχθη, <br />
την μεγάλη...<br />
Όχι που 'ξερα εγώ τότε τι είναι η όχθη...<br />
Απλά τον τόπο αναγνώριζα, την εικόνα.<br />
Κι έπειτα εκείνοι, άρχιζαν τα παιγνίδια τους,<br />
και που ν'ακολουθήσω εγώ...<br />
<br />
Έτσι χώνονταν εκείνοι μές το ρέμα, <br />
κι εγώ έμενα μονάχος στα ψηλά...<br />
Δεν θυμάμαι τι έκανα αυτές τις ώρες, μόνο εικόνες έχω από τότε.<br />
Πάντως σίγουρα, όλο και κάποιο παιγνίδι θα είχα ανακαλύψει.<br />
Α ξέρεις...<br />
Εκείνη την εποχή, τα παιγνίδια δεν μας τα αγοράζανε.<br />
Α όχι...<br />
Το μόνο αληθινό παιγνίδι μας, ήταν η φαντασία μας.<br />
Πάω στοίχημα φίλε μου, ότι ούτε που σου περνάει απ το μυαλό,<br />
το τι παιγνίδια μπορείς να φτιάξεις με δυό πέτρες, ένα κλαδάκι κι ένα καντάρι φαντασία.<br />
Βέβαια, δίκιο έχεις κι εσύ, σήμερα, μές την κονσέρβα, που να το 'βρείς το ρημάδι το κλαδάκι...<br />
Αλλά σε παρακαλώ, μη διακόπτεις, <br />
λέω μια ιστορία...<br />
<br />
Έτσι που λές, θυμάμαι την εικόνα,<br />
τα μεγάλα αδέρφια κάτω μες την κοίτη του ρέματος,<br />
κι εγώ μονάχος πάνω, στην όχθη.<br />
Να πω την αλήθεια, δεν με χάλαγε το μονάχος,<br />
αυτό που με χάλασε, αν μπορώ να το πω έτσι τώρα,<br />
είναι που μιά φορά είχα πάει μέχρι την άκρη και κοίταξα κάτω....<br />
Καλά μιλάμε για ΤΗΝ γκρεμίλα...<br />
Τώρα που μεγάλωσα και ξέρω από μέτρα μπορώ να σου πω ότι είναι πάνω απο είκοσι μέτρα βάθος.<br />
Κι απότομο πολύ. Βλέπεις, ήταν που ρίχναν τα μπάζα εκεί...<br />
Ναί ρε φίλε, απο τότε είχαν αρχίσει να κατασκευάζουν τούτη την κονσέρβα.<br />
Αλλά σε παρακαλώ, μη διακόπτεις, <br />
λέω μια ιστορία...<br />
<br />
Βέβαια απότομο μπορεί να ήταν, αλλά είχε ήδη ένα μονοπάτι.<br />
Ήταν ένα φιδογυριστό, ελικοειδές κι επικίνδυνο -όπως το βλέπω τώρα- μέχρι εκεί που δε πάει ο νούς σου.<br />
Το είχαν φτιάξει οι άλλοι, οι πιό μεγάλοι,<br />
κι εγώ τους έβλεπα από πάνω, από την άκρη του γκρεμού...<br />
Τους έβλεπα να κατεβαίνουν, <br />
να τρέχουν μέσα στο ποτάμι, <br />
να χοροπηδούν πάνω στις πέτρες που εξείχαν απ το νερό.<br />
Να παίζουν παιγνίδια, που για μένα ήταν ακατανόητα τελείως.<br />
Δεν θυμάμαι τις σκέψεις μου, μόνο την εικόνα.<br />
Μια εικόνα ήταν εκεί κάτω τα αδέρφια μου.<br />
Εκείνοι οι δυό μεγάλοι του κόσμου μου,<br />
είχαν μετατραπεί σε δυό μικροσκοπικές φιγούρες εκεί κάτω...<br />
Δεν ξέρω, απο την μιά με τρόμαζε, απ'την άλλη όμως με γοήτευε...<br />
Ναί με γοήτευε να είμαι εγώ ο μεγάλος κι εκείνοι, τόσο μικροσκοπικοί...<br />
<br />
Αλλά υπήρχε και κάτι άλλο.<br />
Το παράπονο...<br />
Γιατί εγώ να ζώ σε άλλο κόσμο ε?<br />
Εκείνοι βρισκόντουσαν εκεί κάτω, στον κόσμο τον δικό τους,<br />
ο οποίος μου φαινόταν κι ωραίος, κι εγώ εδώ....γιατί ε?<br />
Γιατί να μην τον ζώ κι εγώ αυτόν τον κόσμο?<br />
Γιατί να μην είμαι μέρος του κόσμου τους ε?<br />
<br />
Μη με ρωτήσεις ποιά ήταν η σκέψη  που με οδήγησε να κουτρουβαλώ στην απόκρυμνη πλαγιά...<br />
Μια εικόνα ήταν, ή ένα συναίσθημα.<br />
Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι το σούρσιμο, το κουτρουβάλημα, <br />
και τα κοπανήματα πάνω σε πέτρες, τσιμέντα και παλιά μπετοσίδερα...<br />
Και το τέλος της πορείας, να με βρίσκει κωλοκαθισμένο μες την κοίτη.... <br />
Λοιπόν, άν νομίζεις ότι τρομοκρατήθηκα από την κουτρουβάλα κάνεις μεγάλο λάθος.<br />
Μη την είχα ξανακατέβει για να ξέρω πως είναι το νορμάλ?<br />
Όχι βέβαια, πρώτη φορά κατέβαινα, οπότε μάλλον κάπως έτσι θα κατεβαίνουν...<br />
Άλλο ήταν που με τρομοκράτησε.<br />
Και με τσάντισε...<br />
Τα αδέρφια μου δεν ήταν εκεί!<br />
<br />
Που στο διάολο είχαν πάει ρε γαμώτο? (όπως λέω τώρα)<br />
Εγώ είχα κατέβει για να είμαι στον κόσμο τους και να σου πάλι μόνος...<br />
Κι όχι μόνο, αλλά να μην ξέρω που είμαι και πως να γυρίσω πίσω...<br />
<br />
Ξέρεις, τα νεογένητα, δεν ξέρουν να μιλούν. (άσχετο)<br />
Οπότε όταν χρειάζονται κάτι, φαγητό άς πούμε,<br />
αρχίζουν να κινούν χεράκια, ποδαράκια κι άλλα, μέχρι να λυθεί το πρόβλημα τους.<br />
Κι αφού βλέπουν ότι δέν λύνεται, τότε πέφτουν σε μιά κατάσταση απόγνωσης.<br />
Εκεί ο ανθρώπινος οργανισμός, έχει ένα μηχανισμό που λύνει το πρόβλημα.<br />
Το κλάμα. Κλαίει το μωράκι κι εμφανίζεται η μαμά ώς απο μηχανής θεός...<br />
Δίνει η μαμά το βυζάκι...ουπς δεν έπρεπε να το πω αυτό...<br />
Συγνώμη, πάμε ξανά...<br />
Δίνει η μαμά το ζυζάκι, πίνει γάλα το μωράκι, γεμίζει η κοιλίτσα και πάπαλα το κλάμα....<br />
Και σου σκάει μετά κι ένα χαμόγελο και σε κάνει να λειώνεις σαν σοκολάτα στον ήλιο...<br />
Βέβαια, αργότερα το μωράκι θα γίνει παιδάκι και θα αρχίσει να μιλάει.<br />
Και θα λέει "μαμ" αντί να κλαίει.<br />
Ε ναί μωρέ αλλά, πάντα θα υπάρχουν στιγμές απόγνωσης και πάντα η λύση θα είναι μία.<br />
(όχι ότι πάντα εμφανίζεται ο από μηχανής θεός ε?)<br />
<br />
Έτσι που λές κι εγώ, κωλοκαθισμένος μές το ρέμα, μόνος κι απεγνωσμένος, <br />
άρχισα κλαίγοντας να επικαλούμε όλους τους από μηχανής θεούς του κόσμου...<br />
Ναί ρε έκλαιγα εννοώ...<br />
Ορίστε? <br />
Όχι ρε δε ντρεπόμουνα να κλαίω κοτζάμαν τεσσάρων χρονών άντρακλας!<br />
Θα βγάλεις τώρα τον σκασμό?<br />
Δεν ξέρω άν το κατάλαβες, αλλά λέω μιά ιστορία...<br />
<br />
Κι έτσι λοιπόν που λες, έκλαψα κι έκλαψα πολύ...<br />
Και ξανάκλαψα και με λυγμούς και με αναφιλητά και με όλους τους τρόπους.<br />
Και μετά ξανάρχισα να κλαίω κι ακόμη πιό γοερά.<br />
Και ξέρεις γιατί?<br />
Γιατί αισθάνθηκα προδωμένος. Πολύ προδωμένος...<br />
Διότι ο από μηχανής θεός μου δεν ειχε εμφανιστεί...<br />
<br />
Κάποια στιγμή όμως διέκοψα.<br />
Δεν ξέρω γιατί,<br />
φαντάζομαι ότι μάλλον θα διαπίστωσα το μάταιο της επικλήσεως μου...<br />
Και κοίτα να δείς, μόλις τέλειωσε το κλάμα, ήταν σαν να βγήκε ο ήλιος μετά την βροχή.<br />
Τελικά ξέρεις, δεν ήταν τόσο άσχημα εδώ...<br />
Εντάξει μπορεί να ήμουν μόνος, αλλά ήταν πολύ γουάου μέρος...<br />
Κοίτα το νερό που κυλάει... χαχαχα<br />
Κοίτα τα βατράχια που χοροπηδούν!<br />
Να... με καλούν να τα κυνηγήσω!!!<br />
Πω πω κοίτα τις πεταλούδες!!!<br />
Κοίτα χρώματα, κοίτα τις πως πετούν!!!<br />
Και τα χορτάρια απέναντι... καταπράσινος ετούτος δω ο κόσμος!!!<br />
Και τα ευκάλυπτα...μα τι τεράστια που είναι...κοίτα!!!<br />
Κι εκείνον τον γαιδαράκο δεμένο από κάτω...χαχα τι φοβερό ζώο είναι αυτό!!!<br />
Ειιι κοιτάτε έναν κόσμο που ανακάλυψα!!!<br />
<br />
Μήπως χρειάζεται να σου πω ότι μετά χάθηκα εξερευνόντας το ρέμα της Πικροδάφνης, που ξεκινάει απο τις πλαγιές του Υμητού και εκβάλει στο Φάληρο?<br />
<br />
Τελικά, όσο έκλαιγα ήμουν τουλάχιστον ασφαλής ε?<br />
Ενώ όταν ηρέμησα με πήρε ο διάολος ε?<br />
Τελικά τι να ήταν καλύτερα, <br />
να μείνω και να κλαίω μέχρι να με βρούν, η να ηρεμήσω και να χαθώ?<br />
<br />
Ναί ρε, ξέρω...<br />
Ναι ρε κακοήθη, σε 'σένα μιλάω, σε εσένα που απ' την αρχή, όλο με διακόπτεις.!<br />
Το καλύτερο θα ήταν να με προσέχει η μάνα μου θα πείς ε?<br />
<br />
Αλλά ξέρεις κάτι ρε φίλε?<br />
Αυτό το ρέμα, ήταν μόλις λίγες δεκάδες μέτρα από το σπίτι μου.<br />
Δεν ήταν καμιά απόσταση, αλλά για μένα ήταν μεγάλη...<br />
Κι άν με πρόσεχε η μάνα μου όπως λές, <br />
τότε εγώ θα είχα χάσει το πρώτο ταξίδι της ζωής μου.<br />
<br />
<br />
<br />
<p>Δημοσίευση στο stixoi.info: 27-08-2006</td><td valign=top></td></table><br />