Ερημιά

Δημιουργός: Λύχνος του Αλλαδίνου

Αφιερωμένο στις χαμένες ψυχές των παιδιών δίχως όνειρα, που ζουν εικονικές στιγμές άσπρης ξεφτίλας, και νιώθουν την απόλυτη εγκατάλειψη την επόμενη μέρα. Γράφτηκε για κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο αλλά δυστυχώς ταιριάζει σε χιλιάδες σαν κι αυτόν...

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

Χωρίς ελπίδα κι απόψε στο άδειο σπίτι
Μένεις μονάχος σου και γύρω ερημιά
Να φτιάχνεις όνειρα χωρίς καμία τύχη
Έτσι απλά για να περάσει η βραδιά.

Αυτό το σύννεφο που αγγίζει το κορμί σου
Σου λέει πως δεν είναι συνήθεια μοναχά
Να "ταξιδεύεις" και να χάνεται η ζωή σου
Χωρίς ταυτότητα να ζεις στο πουθενά.

Σε διαδρόμους και λαβύρινθους σε ψάχνω
Μα φεύγεις, χάνεσαι σε σκοτεινά στενά
Και ίσως κάποτε μπορέσω να σε φτάσω
Μα εσύ θα φύγεις, θα χαθείς στην ερημιά.

Μέσ' του μυαλού σου τα δρομάκια ταξιδεύεις
Σ' ένα άλλο κόσμο, που κανείς δεν τον περνά
Κι εκεί μονάχα τις αλήθειες σου γυρεύεις
Μα είναι μαρτύριο να ζεις στην ερημιά.

Είναι το βλέμμα σου απλανές και τρομαγμένο
Είναι το σώμα σου που λιώνει σαν κερί
Μέσα στις φλέβες σου το μυστικό κρυμμένο
Σε "ταξιδεύει" σε άλλους κόσμους σ' άλλη γη.

Καθώς κοιτάζεις το είδωλο σου στον καθρέφτη
Αναρωτιέσαι πια τι κάνεις και που πας
Και όμως βγάζεις τον εαυτό σου πάλι ψεύτη
Κι έπειτα πάλι μέσ' τον κόσμο σου γυρνάς.

Ίσως μια μέρα όλα αυτά να τα ξεχάσεις
Ίσως να δεις πως δεν σε βγάζουν πουθενά
Μα τότε πρέπει να βιαστείς για να προφτάσεις
Πριν η overdose σου τινάξει τα μυαλά.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-08-2006