Το αμίλητο χωριό

Δημιουργός: xorodos, Diamantis

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

ΤΟ ΑΜΊΛΗΤΟ ΧΩΡΙΌ
Χιλιάδες άνθρωποι, περνούνε βιαστικοί
Και όλοι τρέχουν σαν τρελοί, για τις δουλειές τους, Αλήθεια που πηγαίνουν?
Κάνουν μονάχα ένα σταυρό, μια προσευχή, Για των Νεκρών τους την ψυχή,
Και μια λοξή ματιά και προσπερνάνε.
Ρεφραίν
Είναι το αμίλητο χωριό και των βουβών το σπίτι,
Εδώ είναι όλοι ευτυχείς, τίποτε δεν τους λείπει
Και δεν τους νοιάζει, δεν ακούν, τι κάνει ο γείτονάς τους,
Ούτε οι στενοί οι συγγενείς, ούτε τ’ αφεντικά τους.

Πολλοί που έρχονται, να ανάψου, ένα κερί και το κανδήλι,
Μονάχοι τους μοιρολογούν, γιατί να έχουν φύγει, Εμάς πολύ μας λείπετε
Τα δάκρια τρέχουνε βροχή, πως τάφερε η τύχη, Μεγάλη μας η λύπη
Μ’ απάντηση δεν πέρνουνε, απ’ του βουβού τα χείλη.

Σκυφτοί κι αμίλητοι, βουβοί, μόνοι σταυροκοπιούνται,
Άκρα του τάφου σιωπή, όλοι βαθιά κοιμούνται, Παρακαλώ, μιλάτε σιγά.
Ας τους στην ησυχία τους, την έχουν συνηθίσει, Την μοναξιά, την σιωπή
Τι κι αν αστράφτει και βροντά, κανείς δεν θα ξυπνήσει.

Φώς τις αγάπης στέλλουνε, χιλιάδες κανδηλάκια,
Αδέλφια, φίλοι, συγγενείς, με στα στενά δρομάκια, Αμίλητοι και σκεπτικοί,
Και όλοι μαζί, γιορτάζουνε νεκροί και ζωντανοί, Των πεθαμένων την Γιορτή,
Και περιμένουν σιωπηλοί, να ρθει και πάλι, η Μεγάλη Παρασκευή.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 12-05-2020