σκέψεις

Δημιουργός: χρήστος μπαντίνι

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

-Πίστευα πως ανήκω σε μια ομάδα ανθρώπων που έχουν το θάνατο στα μάτια τους. Ο θάνατος και το βλέμμα. Πρώτη φορά πρέπει να σκέφτηκα αυτό το συσχετισμό σε ένα απ' τα καλύτερα ποιήματα που έχω διαβάσει ποτέ, το ''ο θάνατος θα ρθει και θα χει τα μάτια σου'' του Παβέζε. Θα λεγες πως το βλέμμα μου ήταν βαθύ ή χαμένο, μπορεί να κοιτούσα ένα πρόσωπο όμως ποτέ αυτό δεν ήταν αρκετά συγκεκριμένο. Πώς να εξηγήσω πως πίσω από ένα ζευγάρι μάτια μπορεί να κρύβεται τόσο σκοτάδι. Πως να πω ότι δυο μάτια που ΄ναι φτιαγμένα για να βλέπουν μόνο κοιτούν ανέλπιδα...

-Ηταν χτες όταν κατεβαίνοντας με το ασανσερ κοιτάχτηκα για λίγο στον καθρέφτη. Το πρόσωπό μου δεν ήταν πια το ίδιο. Ήταν τόσο νευρικό και θλιμμένο. Φαίνεται πως οι σκέψεις μου με καταβάλουν, φαίνεται πως σκιαγραφούν την όψη μου. Προσπάθησα μετά από ώρες να κοιταχτώ ξανά, έκανα θετικές σκέψεις, μα ήταν ακόμα το ίδιο αγριεμένο. Σαν το κακό να είχε πραγματωθεί πάνω στο νεανικό πρόσωπο μου. Σαν να μην έφτανε αυτό σήμερα ξύπνησα με ένα τεράστιο πρήξιμο σε ένα δόντι της πάνω γνάθου, με αποτέλεσμα σχεδόν το μισό μου πρόσωπο να είναι παραφουσκωμένο. Μέσα σε δυο μέρες και χωρίς καν να το καταλάβω άρχισα να έχω ένα σπασμένο πρόσωπο, που στην τελική είναι κάτι που δεν εξυπηρετεί σε τίποτα.


-Έχω την εντύπωση ότι πότε πότε διακατέχομαι από παρανοικές σκέψεις. Υπάρχουν φορές που με πιάνει μια διάθεση βαριά κι όπου ο μόνος σκοπός μου είναι να αποφύγω τους άλλους, με κάθε κόστος, προκειμένου να συνεχίσω να κάνω την ενδοσκόπηση μου χωρίς παρεμβολές. Είναι σαν ελάχιστες κρίσεις πανικού, σαν να μην μπορώ να κρύψω κάποιες φορές πως σκέφτομαι πράγματα φρικτά και λυπημένα. Νιώθω πως εκείνες τις στιγμές αν κάποιος αντικρίσει τα μάτια μου, τότε θα καταλάβει ίσως τι σκεφτόμουν ή θα μπορέσει να δει τον πόνο και τη μοναξιά μέσα μου, ίσως δηλαδή κλέψει ένα κομμάτι του εσωτερικού μου κόσμου.

-Είμαι τόσο πεπεισμένος για την αποτυχία των ανθρώπινων σχέσεων που αν μπορούσα θα στοιχημάτιζα σ' αυτό κάθε περιουσιακό μου στοιχείο. Το χάσμα που παρατηρώ διαρκώς ανάμεσα στους ανθρώπους, στις σχέσεις μου ή τις κουβέντες μου με τους άλλους είναι τόσο ολικό και καταστροφικό που οποιαδήποτε σκέψη πάνω σ αυτό αυτοαναφλέγεται σε δευτερόπλεπτα.


-Δεν υπάρχει τίποτα που να με συγκινεί χωρίς να έχει μέσα του το στοιχείο της καταστροφής.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 11-06-2020