Της απιστίας ένα μαντήλι

Δημιουργός: ΑΜΑΡΥΛΙΣ

Καλησπέρα φίλοι μου, άργησα σήμερα μα είναι λίγο άρρωστος ο Γιάννος μου, σας ευχαριστώ πολύ.

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info

'Ενα άρωμα μένει, στ` άσπρο σεντόνι
μια αχτίδα ζωής απ` την γρίλια τρυπώνει.
Στο μαξιλάρι θωρώ τα μαλλιά σου
χρυσάφια σπαρμένα, πυρωμένα φιλιά σου.

Αυγή ξημερώνει στο άδειο στρώμα
στερνό το φιλί, σφαλισμένο το στόμα.
Στο κάδρο κοιτώ, γλυκιά την μορφή σου
στερνό μου το δάκρυ, το πήρες μαζί σου.

Άφησες πίσω μια λέξη, συγνώμη
συντρίμια, κομμάτια, αγάπης οι νόμοι.
Κοιτώ κρεμασμένο, ένα γαλάζιο μαντήλι
σαν είπες θα φύγεις, να μείνουμε φίλοι.

Κι` όλο αναπνέω το γλυκό άρωμα σου
μια ψευδαίσθηση, πως είμαι κοντά σου.
Ξαπλώνω γυμνός στη δική σου γωνιά
δεν άφησες φως μου, εδώ μια καρδιά.

Ο ήλιος τρυπώνει, γυρίζουν φεγγάρια
και τ` άρωμα μένει, ουτοπίας αχνάρια.
Διπλώνομαι μόνος , δεν θέλω τον ήλιο
εδώ ήταν θεέ μου, αγάπης βασίλειο.

Μια ερημιά απ` τις γρίλιες τρυπώνει
κι` ανοίγει πληγές, στο λευκό μου σεντόνι.
Άφησες πίσω δυό σατέν παντοφλάκια
τα δάκρυα ποτάμια, ψυχής μου φαρμάκια

Είχες φύγει καιρό, μου μιλούσαν τ` αστέρια
όταν πρόσμενα μόνος, τα δικά σου νυχτέρια.
Το σημάδι που έκρυβες, με το γαλάζιο μαντήλι
στο λαιμό χαραγμένο, από ξένα δυο χείλη.

Το σημάδι που είχε από πάθη φιλιά
όταν είχες πετάξει, σ` άλλη φωλιά.
Την πόρτα ν` ανοίξω, να φύγω να ζήσω
σε προδοσίας αγάπη, ποτέ μην γυρίσω.

Θα κάψω απόψε τ` άσπρα σεντόνια
να γίνει στάχτη, η δικιά σου κολώνια
Μια λύτρωση να βρω, σ` αγάπης καντήλι
τ` αγέρι θα πάρει, ένα απιστίας μαντήλι..

28-6-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία.

Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-06-2020